Έτος: 2019

Οικεία γκροτέσκα σκιαγραφούν τα τείχη του στόματός μου.

Συχνά περνά μια σκέψη απ’ το μυαλό μου Μήπως ζητάω πολλά απ’ τους ανθρώπους;

Λένε πως γκρι είναι το χρώμα που σε περιβάλλει

Δεν θα σ’ το κρύψω Οι μέρες μου μακριά σου είναι οδύνη, είναι ανακούφιση

το κίτρινο hooded oriole Φύλαξα στη μνήμη μου το μικρό κίτρινο πουλί που τραγουδούσε στο μπαλκόνι μου για μήνες

Κλείδωσα τον χρόνο στο μικρό γαλάζιο κουτί που μου χάρησες

Χάλασε η πυξίδα της στα μέσα της διαδρομής

Πως μούδιαζα εσένανε κοιτώντας πώς να ξεχάσω

*Το ποίημα είναι αφιερωμένο στη μικρή Μ. 🙂

Ήρεμος κρατιόταν σταθερός στεκόταν απέναντι στη φύση Ο κόκκινος ανθός

“Ήμουν πέτρα ανατιναγμένη, ήμουν σιωπή εντοιχισμένη. Ήμουν πουλί με σπασμένα φτερά, βουτηγμένα στο μαζούτ.

Πρώτα καφέ μετά ειδήσεις στο ίντερνετ και έπειτα στη δουλειά για ώρες

Απειλή και επίθεση το μαύρο και το κόκκινο μας συναρπάζουν

Η ανάσα της γίνονταν όλο και πιο αργή, όλο και πιο δύσκολο ήταν το να τραβήξει αέρα στα ασθενή πνευμόνια της.

Η κυρία με τις… αφέλειες Ένα από τα εξαίρετα φθινοπωρινά πρωινά, όταν ο καιρός είχε αρχίσει να κρυώνει και χρειαζόταν κανείς έστω μια ζακέτα και καλό πρωινό για να αντέξει.…

“ Οι μέρες της κυλούσαν μ’ έναν περίεργο αυτοματισμό. Λες και κάποιος την είχε κουρδίσει. Ξύπναγε κάθε μέρα στις εφτά, έλουζε τα μαλλιά της –μια συνήθεια που είχε πάρει απ’…