Category: Τέχνη

Είμαι μια από τις πιο άτυχες γυναίκες που ξέρω. «Σοβαρά τώρα;», θα αναρωτηθείτε και θα το…

F=Δp/Δt Για κάθε δυναμική δράση αναπτύσσεται μια δύναμη αντίδρασης

Πόρτες του λόγου, τα χείλη ευθύνονται για προφορικές λύπες

Νεκρά πουλιά πέφτουν από τον ουρανό Μαζί τους κάτι μέσα μας

Ήταν απίστευτο το πόσο γρήγορα περνούσε ο καιρός, σκέφτηκε ο Λάζαρος. Οι τελευταίοι έξι μήνες έφυγαν…

πάνε μέρες τώρα που φαντασιώνομαι το ελκυστικό διαγαλαξιακό μυαλό σου

Ο θάνατος, λένε, δεν έχει γεύση είναι απαλός και αδιάφορος

Στο μυαλό της σιωπή και τριγύρω της κρότοι Επιφανειακές πληγές και κοψίματα Γρήγορη επούλωση – Ψυχραιμία…

Δεν γυρίζει όλη μου η ζωή γύρω από εσένα Σου λέω…

Παράξενα πλάσματα οι κύκνοι… Ιδιαίτερα οι μαύροι. Έχουν μια σκοτεινή, τρομακτική ομορφιά.

Οι άνθρωποι είναι μοναδικοί. Μοναδικές προσωπικότητες με μοναδικό σύνολο εμπειριών. Μοναδικά σώματα που ξεχωρίζουν το ένα…

Μια στατικότητα Ναι μεν μπρος και πάλι πίσω Αλλα πάντοτε στα ίδια ακριβώς σημεία

Πολλά θα μπορούσα να πω για τα χέρια σου Από αυτά ξεκινά η κάθε ενέργειά σου

Αμέτρητες εντολές ξεκινούν απ’ το εγκέφαλό σου, διαχέονται στο σώμα σου

Μια ροζ κηλίδα επάνω στη φωτογραφία που βγάλαμε οι δυο μας

Εάν ήξερα τις αλυσιδωτές αντιδράσεις των ακούσιων ενεργειών μου

Σε προκαλώ: σήμερα το βράδυ μη βυθιστείς αμέσως στη νιρβάνα σου

Όταν ήμασταν παιδιά (η κλασική τετράδα) μια βόλτα με ποδήλατο μας αναζωογονούσε

Σκάλωσε το δέρμα μου στο γραφείο της δουλειάς Έκανα να ξεφύγω

Θυμάμαι που ήσουν το κόσμημα της νύχτας και του πάθους, μια πυγολαμπίδα και κρατούσα τις κινήσεις…

Αφότου έφυγες, ζώα γέμισαν το σπίτι οι σκάλες είχαν τη μυρωδιά στρειδιών.

Ενθουσιάστηκα όταν βρήκα αυτήν την φωτογραφία. Την τράβηξα πολύ παλιά.

Οικεία γκροτέσκα σκιαγραφούν τα τείχη του στόματός μου.

Συχνά περνά μια σκέψη απ’ το μυαλό μου Μήπως ζητάω πολλά απ’ τους ανθρώπους;

Λένε πως γκρι είναι το χρώμα που σε περιβάλλει

Δεν θα σ’ το κρύψω Οι μέρες μου μακριά σου είναι οδύνη, είναι ανακούφιση

το κίτρινο hooded oriole Φύλαξα στη μνήμη μου το μικρό κίτρινο πουλί που τραγουδούσε στο μπαλκόνι…

Κλείδωσα τον χρόνο στο μικρό γαλάζιο κουτί που μου χάρησες

Χάλασε η πυξίδα της στα μέσα της διαδρομής

Πως μούδιαζα εσένανε κοιτώντας πώς να ξεχάσω

*Το ποίημα είναι αφιερωμένο στη μικρή Μ. 🙂 

Ήρεμος κρατιόταν σταθερός στεκόταν απέναντι στη φύση Ο κόκκινος ανθός

“Ήμουν πέτρα ανατιναγμένη, ήμουν σιωπή εντοιχισμένη. Ήμουν πουλί με σπασμένα φτερά, βουτηγμένα στο μαζούτ.

Πρώτα καφέ μετά ειδήσεις στο ίντερνετ και έπειτα στη δουλειά για ώρες

Απειλή και επίθεση το μαύρο και το κόκκινο μας συναρπάζουν

Η ανάσα της γίνονταν όλο και πιο αργή, όλο και πιο δύσκολο ήταν το να τραβήξει…

Η κυρία με τις… αφέλειες Ένα από τα εξαίρετα φθινοπωρινά πρωινά, όταν ο καιρός είχε αρχίσει…

“ Οι μέρες της κυλούσαν μ’ έναν περίεργο αυτοματισμό. Λες και κάποιος την είχε κουρδίσει. Ξύπναγε…

Κάθε μέρα μου έλειπε. Κάθε καταραμένη μέρα που η γη έκανε τον κύκλο της γύρω από…

Ο υαλοκαθαριστής-ντίβα Πάει καιρός που ο υαλοκαθαριστήρας του αυτοκινήτου έχει χάσει την παλιά του χρησιμότητα μιας…

Πήρα μια γερή δόση ήλιου την κράτησα σφιχτά μες στη γροθιά μου

Δώσε λεφτά Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει με επαίτες. Κάθε γωνιά, κάθε παγκάκι, κάθε εκκλησία είναι στέκι…

«Μόνος αντίκρυ στον απέραντο ουρανό ενάντια στην Άγνοια, τον ανήξερο καταστροφέα ελπίζοντας στην γαλήνη ή σε…