Θυμάμαι που ήσουν το κόσμημα της νύχτας και του πάθους,
μια πυγολαμπίδα
και κρατούσα τις κινήσεις σου…
σαν θησαυρό
και τα ψέματά σου σαν θραύσματα
που προκαλούν πληγές στις πατούσες μου.
Εμείς περπατούσαμε ο ένας με τον άλλο,
πάντοτε απαρνούμενοι ο ένας τον άλλο,
πάντοτε λείποντας ο ένας στον άλλο.
Ήσουν οι μπροκάρ και φυλλόσχημες στάλες ιδρώτα,
εξετάσεις αίματος μετά από εξετάσεις αίματος
όταν το θετικό σημαίνει αρνητικό.
Ήσουν η παραφορά των πυγολαμπίδων, ένα θαύμα,
και το μικρό αγόρι μας
σε έκανε να χαμογελάς και να του λες ότι το αγαπάς…
Από τότε
σταμάτησες να αγαπάς τον εαυτό σου
και άρχισες να μισείς τον κόσμο.
Κράτησα τις κινήσεις σου σαν θησαυρό
και τα ψέματά σου
σαν θραύσματα.
Μετάφραση: Δήμητρα Φουρκαλίδου
Ποίημα: «Η ακμή» της Suzanne S. Rancourt
