Κλωνοποιείται ο έρωτας;

Ο Πέτρος στερούνταν αυτής της μοναδικότητας. Είχε έναν δίδυμο αδερφό, τον Νίκο. Έμοιαζαν τρομερά, μεγάλωσαν σαν να είναι ένα. Έκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα, έβλεπαν τις ίδιες εικόνες, βίωναν τις ίδιες εμπειρίες, ένιωθαν ο ένας τα συναισθήματα του άλλου. Αλληλοσυμπλήρωναν ο ένας τον άλλο. Πέτρος και Νίκος, Νίκος και Πέτρος… τα ονόματα αυτά έρχονταν πάντα σε πακέτο, σαν να μιλάμε για ένα άτομο, σαν να μην υφίσταται ο ένας χωρίς τον άλλο.

Σαν παιδιά, δεν αγόραζαν ποτέ ένα παιχνίδι δύο φορές. Μοιράζονταν αυτό το ένα και έπαιζαν με τις ώρες μαζί του. Το βασάνιζαν με τη φαντασία τους και με όλες τους τις ιστορίες που εφεύρισκαν γι’ αυτό.

Ως έφηβοι δεν αγόρασαν ποτέ ο καθένας το δικό του walkman. Μοιράζονταν αυτό το ένα, βάζοντας τη μια κασσέτα μετά την άλλη, βάζοντας ο καθένας από ένα ακουστικό στο αυτί. Το ίδιο ίσχυε και για την πορνογραφία, όλες εκείνες οι γυναίκες είχαν περάσει από το οπτικό πεδίο και των δυο.

Όταν μεγάλωσαν, πήγαν στην ίδια σχολή στο πανεπιστήμιο. Ονειρεύονταν να ανοίξουν μαζί επιχείρηση. Θα έμεναν πάντα κοντά, θα πήγαιναν στη δουλειά με ένα αμάξι, θα ήταν ένα… αχτύπητο δίδυμο.

Όλα τους ήταν κοινά.

Μια μέρα, ο Νίκος έσπασε αυτό τον δεσμό που όλοι νόμιζαν άρρηκτο.

Στο πανεπιστήμιο γνωρίσαν μια κοπέλα. Την ερωτεύτηκαν και οι δύο. Όμως, ο Νίκος ήταν ο πρώτος που το εξέφρασε και τη διεκδίκησε. Ο Πέτρος, πάντα κρυφά ερωτευμένος, πίεζε τα συναισθήματά του, έκανε πως δεν ενδιαφέρεται, έλεγε ότι την αντιπαθεί. Τότε ήταν η μέρα που κατάλαβε πόσο λάθος είχαν κάνει οι γονείς τους όταν τους μεγάλωσαν σαν ένα. Όλες οι κοινές εμπειρίες τούς έκαναν να έχουν τα ίδια θέλω, να πρέπει να κατακτούν τον ίδιο στόχο. Μαζί, σαν ομάδα.

Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι ο στόχος της ερωτικής αγάπης ήταν μοναδικός. Ήταν κάτι που δεν μοιράζονταν, δεν ήταν και για τους δυο.

Αυτή η σκέψη άρχισε να του ξυπνάει σκέψεις ζήλιας για όλους εκείνους που είναι πραγματικά μοναδικοί. Ζήλευε πολύ κάθε έναν που μπορούσε να ζήσει ελεύθερος από έναν δεσμό που πνίγει και καταπνίγει αυτό το λεπτό συναίσθημα του έρωτα. Ζήλευε και τον Νίκο που κατάφερε να βρει την αγάπη, να ξεχωρίσει, να αποκτήσει μοναδικότητα. Τον ζήλευε γιατί κατέκτησε εκείνη, την τέλεια γυναίκα των κοινών ονείρων και φαντασιώσεών τους.

Έτσι, κοιμόταν και ξυπνούσε σαν αναπόσπαστο και καταδικασμένο μέρος μιας δυάδας που δεν υπήρχε πια.

Και κάθε μέρα επαναλάμβανε στον εαυτό του:

Την έλεγαν Φανή – Δεν θά ‘τανε ποτέ δική του.