Στην σύγχρονη δυτική κοινωνία η κεντρική αξία της απόκτησης χρημάτων συμβαδίζει με την αποθέωση της υλικής κατανάλωσης . Ένας χείμαρρος κυρίως στις ΗΠΑ διαφημίσεων ενισχύει την ψευδαίσθηση του ανθρώπου ότι η συσσώρευση υλικών αγαθών είναι η βασιλική οδός προς την ευτυχία.
Βασικά οι ΗΠΑ αλλά αυτό πάει και προς την άλλη μεριά πλέον , προβάλουν την ισχύ τους μέσω της δύναμης να μεγεθύνεται η παραγωγή. Όλο το concept και της επιστήμης και της οικονομίας είναι ότι οι φυσικοί πόροι είναι ανεξάντλητοι και πρέπει να φτάσουν τα προϊόντα παντού. Η ελευθερία είναι ταυτισμένη με το ελεύθερο εμπόριο. Αυτή η αποθέωση της υλικής κατανάλωσης έχει βαθιές ρίζες . Μια διαφορετική οπτική περιλαμβάνει μια διατροφή κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες. Αυτές δεν μπορεί να είναι τίποτα διαφορετικό από μια όσο το δυνατόν τροφή που να προέρχεται από σχετικά κοντά εκεί που μένουμε. Να αναζητούμε πόρους που δεν απαιτούν πολλή ενέργεια για να φτάσουν στο πιάτο μας.
Πχ ένα μήνυμα θα μπορούσε να είναι ότι ένα κουλούρι με σουσάμι και ψωμί ολικής έχει σχεδόν 100% πιθανότητα να είναι τοπικό και θέλει σχεδόν 9 φορές λιγότερη ενέργεια να παραχθεί από μια μπάρα δημητριακών που φαίνεται πολύ καλη διατροφική συνταγή αλλά κρύβει ένα μεγαλο μήνυμα:
Δεν υπάρχει διαθρεπτικα σωστή επιλογή παρά μόνο σωστός τρόπος διατροφής.
Και αυτό είναι σύνθετο.
Και δεν εξαντλείται με το να λέμε στα παιδιά: κοίτα στον καφέ δεν παίρνω πλαστικο καλαμακι …