Tag: Δήμητρα Φουρκαλίδου

Όταν ήμασταν παιδιά (η κλασική τετράδα) μια βόλτα με ποδήλατο μας αναζωογονούσε

Σκάλωσε το δέρμα μου στο γραφείο της δουλειάς Έκανα να ξεφύγω

Θυμάμαι που ήσουν το κόσμημα της νύχτας και του πάθους, μια πυγολαμπίδα και κρατούσα τις κινήσεις σου…

Αφότου έφυγες, ζώα γέμισαν το σπίτι οι σκάλες είχαν τη μυρωδιά στρειδιών.

Ενθουσιάστηκα όταν βρήκα αυτήν την φωτογραφία. Την τράβηξα πολύ παλιά.

Οικεία γκροτέσκα σκιαγραφούν τα τείχη του στόματός μου.

Συχνά περνά μια σκέψη απ’ το μυαλό μου Μήπως ζητάω πολλά απ’ τους ανθρώπους;

Λένε πως γκρι είναι το χρώμα που σε περιβάλλει

Δεν θα σ’ το κρύψω Οι μέρες μου μακριά σου είναι οδύνη, είναι ανακούφιση

το κίτρινο hooded oriole Φύλαξα στη μνήμη μου το μικρό κίτρινο πουλί που τραγουδούσε στο μπαλκόνι μου για μήνες

Κλείδωσα τον χρόνο στο μικρό γαλάζιο κουτί που μου χάρησες

Χάλασε η πυξίδα της στα μέσα της διαδρομής

Πως μούδιαζα εσένανε κοιτώντας πώς να ξεχάσω

*Το ποίημα είναι αφιερωμένο στη μικρή Μ. 🙂 

Ήρεμος κρατιόταν σταθερός στεκόταν απέναντι στη φύση Ο κόκκινος ανθός

“Ήμουν πέτρα ανατιναγμένη, ήμουν σιωπή εντοιχισμένη. Ήμουν πουλί με σπασμένα φτερά, βουτηγμένα στο μαζούτ.

Πρώτα καφέ μετά ειδήσεις στο ίντερνετ και έπειτα στη δουλειά για ώρες

Απειλή και επίθεση το μαύρο και το κόκκινο μας συναρπάζουν

Η ανάσα της γίνονταν όλο και πιο αργή, όλο και πιο δύσκολο ήταν το να τραβήξει αέρα στα ασθενή πνευμόνια της.

Η κυρία με τις… αφέλειες Ένα από τα εξαίρετα φθινοπωρινά πρωινά, όταν ο καιρός είχε αρχίσει να κρυώνει και χρειαζόταν κανείς έστω μια ζακέτα και καλό πρωινό για να αντέξει.…

“ Οι μέρες της κυλούσαν μ’ έναν περίεργο αυτοματισμό. Λες και κάποιος την είχε κουρδίσει. Ξύπναγε κάθε μέρα στις εφτά, έλουζε τα μαλλιά της –μια συνήθεια που είχε πάρει απ’…

Κάθε μέρα μου έλειπε. Κάθε καταραμένη μέρα που η γη έκανε τον κύκλο της γύρω από τον ήλιο, η ίδια ρουτίνα της φύσης, αποτελούσε και δική μου ρουτίνα.

Ο υαλοκαθαριστής-ντίβα Πάει καιρός που ο υαλοκαθαριστήρας του αυτοκινήτου έχει χάσει την παλιά του χρησιμότητα μιας και έχει κατά βάση αντικατασταθεί από τους ‘υαλοκαθαριστές’ στα φανάρια της πόλης.

Πήρα μια γερή δόση ήλιου την κράτησα σφιχτά μες στη γροθιά μου

Δώσε λεφτά Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει με επαίτες. Κάθε γωνιά, κάθε παγκάκι, κάθε εκκλησία είναι στέκι ανθρώπων που ζητούν βοήθεια ή πουλούν κάτι που σπανίως θέλει κανείς να αγοράσει. Πλέον,…