Εδώ και μέρες τώρα από τότε που μπήκε ο Ιούλιος έχω μια αναστάτωση. Μετράω τις βδομάδες τις μέρες ,τις ώρες, για το ελληνικό καλοκαίρι για να βρεθούμε στην Ελλάδα για να μπούμε στη θάλασσα την Ελληνική την τόσο φιλόξενη και ζεστή γιατί σαν τα ελληνικά καλοκαίρια πουθενά.
Θυμάμαι από παιδάκι ακόμη με το που τελείωναν τα σχολεία την επόμενη μέρα εξαφανιζόμασταν Χαλκιδική. Και γυρνούσαμε μια μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία. Δυόμιση μήνες θάλασσα, ανεμελιά ξυποληταρία και παιχνίδι μέχρι θανάτου. Ύστερα ήρθαν τα μπαράκια και τα πρώτα ραντεβού. Τα πάρτυ στην παραλία με φωτιές ( κάναμε και τέτοια τότε στα 90s ). Οι καβγάδες με τους γονείς για να πάμε στην Καλλιθέα με φίλους. Και να γυρίσουμε με την ανατολή του ήλιου από την βραδινή Σαββατιάτικη έξοδο. Τα εγκαύματα στην πλάτη από την πολύωρη ηλιοθεραπεία και το βράδυ γιαουρτάκι. Όχι δεν το τρώγαμε το βάζαμε στην πλάτη για να μας φύγει το κάψιμο…
Γράφει και περιγράφει η Jenny Sountoulidou
την ανάρτηση επιμελήθηκε η Jenny Sountoulidou
Διαβάστε επίσης απο την Jenny Sountoulidou
