Εδώ και μέρες τώρα από τότε που μπήκε ο Ιούλιος έχω μια αναστάτωση. Μετράω τις βδομάδες τις μέρες ,τις ώρες, για το ελληνικό καλοκαίρι για να βρεθούμε στην Ελλάδα για να μπούμε στη θάλασσα την Ελληνική την τόσο φιλόξενη και ζεστή γιατί σαν τα ελληνικά καλοκαίρια πουθενά. Θυμάμαι από παιδάκι ακόμη με το που τελείωναν τα σχολεία την επόμενη μέρα εξαφανιζόμασταν Χαλκιδική. Και γυρνούσαμε μια μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία. Δυόμιση μήνες θάλασσα, ανεμελιά ξυποληταρία και παιχνίδι μέχρι θανάτου. Ύστερα ήρθαν τα μπαράκια και τα πρώτα ραντεβού. Τα πάρτυ στην παραλία με φωτιές ( κάναμε και τέτοια τότε στα 90s ). Οι καβγάδες με τους γονείς για να πάμε στην Καλλιθέα με φίλους. Και να γυρίσουμε με την ανατολή του ήλιου από την βραδινή Σαββατιάτικη έξοδο. Τα εγκαύματα στην πλάτη από την πολύωρη ηλιοθεραπεία και το βράδυ γιαουρτάκι. Όχι δεν το τρώγαμε το βάζαμε στην πλάτη για να μας φύγει το κάψιμο…
Πόσες αναμνήσεις πόσα όμορφα καλοκαίρια! Και η αγωνία αν θα βλέπαμε τους ίδιους φίλους κάθε καλοκαίρι αν η καλοκαιρινή μας παρέα θα παρέμενε η ίδια και αυτή τη χρονιά! Η έλλειψη κινητών τηλεφώνων ίντερνετ και μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν μας έδινε το περιθώριο να κρατάμε επαφή με καλοκαιρινούς φίλους. Οπότε έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι για να συναντηθούμε και πάλι ξανά και να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει.
Τίποτα δεν άλλαζε όμως… Λες και ο χρόνος τότε δεν κυλούσε τόσο γρήγορα όσο τώρα. Ακόμη και εκείνα τα μεσημέρια που μας βάζαν οι γονείς να ξαπλώνουμε και να κάνουμε ησυχία πόσο αιώνια φαινόντουσαν στο μυαλό μας τότε! Αλλά και πόσο ωραία, διαβάζαμε βιβλία και Mικυ Μαους και ακούγαμε κασέτες στα walkman.
Σήμερα πολλά χρόνια μετά έχω την ίδια αγωνία και ενθουσιασμό. Να βρεθώ στα γνώριμα αυτά μέρη που πέρασα όλα αυτά τα παιδικά μου καλοκαίρια. Να μπώ στη θάλασσα και να κάνω το πιο μεγάλο μακροβούτι που έκανα ποτέ. Να κάτσω στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσω. Γιατί σαν το Ελληνικό καλοκαίρι δεν υπάρχει. Αν με ρωτούσε κάποιος φίλος Αγγλος τι μου προτείνεις να κάνω στις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Ελλάδα τι θα του έλεγα; Να ξυπνήσει μια μέρα στις έξη για να δεί το χάραμα. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό. Να κάτσει στην παραλία μέχρι τη δύση του ηλίου και μετά με μαγιό και σαγιονάρα (αυτό δεν είναι και δύσκολο για τους ξένους) να πάει στην ψαροταβέρνα για ουζάκι και θαλασσινά.
Θα του έλεγα επίσης να πάει σε μια καλοκαιρινή συναυλία σε ένα αρχαίο θέατρο. Με το βραδινό αεράκι να φυσάει και θα πρότεινα επίσης μια εκδρομή στο βουνό για να μαζέψουν ρίγανη Ελληνική που μοσχοβολάει. Πόσα ακόμη θα μπορούσα να γράφω για το Ελληνικό καλοκαίρι δεν ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι όσα χρόνια και αν περάσουν όσο μακριά από την Ελλάδα και αν ζήσεις για μερικά χρόνια ίσως και για πολλά το Ελληνικό καλοκαίρι ρε παιδί μου είναι εμποτισμένο στο αίμα σου δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσεις μα ούτε και να μην το επιθυμήσεις!
Πλοήγηση άρθρων
