Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν γραφὴν ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι
Αριστείδης Χατζής στο facebook
“Τα χαράματα της Κυριακής, πριν ακόμα ξημερώσει, έφτασε στον τάφο η Μαρία η Μαγδαληνή. Όμως βρήκε τον μεγάλο βράχο που έφραζε την είσοδο παραμερισμένο. Έτρεξε αμέσως να το πει στον Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή, τον αγαπημένο του Ιησού:
– Τον πήραν τον Κύριο από τον τάφο του και δεν ξέρουμε πού τον έχουν μεταφέρει!
Μόλις το άκουσαν οι δύο μαθητές αποφάσισαν να βγουν από το σπίτι που ήταν κρυμμένοι και να πάνε να δουν αμέσως τι έγινε στον τάφο. Μόλις βγήκαν στο δρόμο άρχισαν να τρέχουν. Ο άλλος μαθητής έτρεχε πιο γρήγορα από τον Πέτρο και έφτασε πρώτος στον τάφο.”
Αυτός ο “άλλος” μαθητής, ο “αγαπημένος του Ιησού”, ο μόνος που δεν φοβήθηκε τίποτα και κανέναν, που έμεινε δίπλα του, κάτω από τον Σταυρό μέχρι το τέλος και έλαβε την τελευταία εντολή (“αυτή είναι η μητέρα σου!), ο μόνος που δεν μαρτύρησε, είναι ο αφηγητής στο 4ο και τελευταίο Ευαγγέλιο που γράφτηκε για πρώτη φορά 80 περίπου χρόνια μετά τα γεγονότα αλλά αναθεωρήθηκε 2-3 φορές αργότερα. Το παραπάνω απόσπασμα είναι η δική μου ελεύθερη μετάφραση από το “Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον” (Κ 1-4). Ο τίτλος που έβαλα χωρίς να μεταφράσω είναι ένα σχόλιο του αφηγητή λίγο αργότερα: “μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαιναν τι σήμαινε αυτό που έλεγε η Γραφή, ότι θα αναστηθεί από τους νεκρούς.” (Κ 19)
Ο Ελβετός ζωγράφος Eugène Burnand, το 1898, κατορθώνει να παρουσιάσει σχεδόν με κινηματογραφικό τρόπο αυτή τη συγκλονιστική σκηνή. Δείτε τα πρόσωπα και τα χέρια του Ιωάννη και του Πέτρου, δείτε την προσμονή, την αγωνία, το φόβο και την ελπίδα στην έκφρασή τους. Ακούστε τη φωνή της Μαρίας να βουίζει στα αυτιά τους, νιώστε τις καρδιές τους να χτυπούν δυνατά και τις ανάσες τους να σώζονται.
Ο πίνακας βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, στο ομορφότερο μέρος του Παρισιού, στο αγαπημένο Musée d’Orsay.
Αριστείδης Χατζής στο facebook