Η ελληνική Οικονομία και κοινωνία έχει εισέλθει σε μια νέα λεπτή και ευαίσθητη φάση. Η έξοδος από το «νοσοκομείο» ενώ ο ασθενής δεν έχει ολοκληρώσει με επιτυχία τη θεραπευτική αγωγή του, μονάχα στους αφελείς φαντάζει ως κάτι το ευχάριστο και ελπιδοφόρο.
Και, ναι, το κοινωνικο-οικονομικό μας σύστημα δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα τη θεραπεία του, δυστυχώς…
Και αυτό, διότι η παρούσα συγκυβέρνηση, των ούτε καν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πλέον, σαφέστατα εδώ και τρία χρόνια ήδη, αποτυγχάνει κάθετα στην κατανόηση, αλλά και τη θεραπεία των πραγματικών προβλημάτων του κοινωνικο-οικονομικού μας συστήματος.
Με εντελώς απογοητευτικό τρόπο, ειδικότερα, αδιαφορεί για την ιδιαιτέρως δυσχερή κατάσταση που έχει περιέλθει ο παραγωγικός ιστός της χώρας και αποδεικνύεται εντελώς ανίκανη στο να τον απαλλάξει, έμπρακτα, από τις διάφορες γραφειοκρατικές αλυσίδες, τις παράλογες φορολογικές τιμωρίες και τις αυτοκαταστροφικές ανασχέσεις και καθυστερήσεις στις οποίες τον υποβάλλει η πολιτική της.
Ό,τι και να ψηφίζει, αρνείται να αποδεχτεί, στην πράξη, πως χωρίς τη συστηματική υλοποίηση ουσιωδών τομών και μεταρρυθμίσεων καμία ουσιώδης επανεκκίνηση των ιδιωτικών επενδύσεων δεν πρόκειται να υπάρξει και, κατ’ επέκταση, καμία δραστική μείωση της ανεργίας και καμία σημαντική αύξηση των εισοδημάτων.
Και χωρίς αυτά, καμία ελπίδα για διαρκή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας μας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και να αποδειχτεί μακρόπνοα βιώσιμη.
Ό,τι και να θέλει να μας λέει, πλέον, η κυβέρνηση στο «νέο παραμύθι» της, η πραγματικότητα είναι μπροστά μας.
Και είναι, δυστυχώς, πολύ σκληρή…
