Παρακινδυνευμένη Πρόβλεψη και Ετερόδοξη Προφητεία φαινόταν η Επιστημονική Προσέγγιση – μέσω αναλυτικής διερεύνησης και αξιολόγησης δεδομένων και θεωριών – του Δρα Χάρη Βλάδου για την σημερινή κρίση, στο ήδη πολυ μακρινό απο σήμερα 2009!!!
Και βέβαια ξέρετε πως τα γραπτά…μένουν!!!
Ή κολυμπάμε ή βουλιάζουμε…(*)
“ Ιδού! Οι πολυθρύλητες, «ελληνικού ταμπεραμέντου» ευρωεκλογές, εντέλει, τελείωσαν.
Οι κομματικοί μηχανισμοί μάζεψαν τα ψηφαλάκια τους.
Οι εκδρομείς του τριημέρου αμφιβάλλω αν μάζεψαν τα σκουπίδια τους από τις παραλίες, φεύγοντας.
Και οι «μεγαλοπρεπείς» πολιτικές αναλύσεις επί των εκλογικών αποτελεσμάτων, έτσι κι αλλιώς, ξεκίνησαν.
– Ποια ήττα; Οι δικοί μας πήγαν για μπάνιο…
– Όχι! Οι δικοί μας…
– Μα τι λέτε;
– Γιατί; Κι εσείς τι λέτε;
– Ψεύδεστε…
– Όχι! Εμείς κολυμπάμε…
Σύμφωνοι, κολυμπάμε.
Μα, άραγε, ξέρουμε πού κολυμπάμε;
Η υστέρηση των εσόδων του προϋπολογισμού οδηγεί, μάλλον αναπόφευκτα, σε νέα φορολογικά μέτρα. Σε νέα «αλλήθωρα» χαράτσια και σε καινούργιες «ακαταλαβίστικες» ελαφρύνσεις (βλ. τέλη ταξινόμησης των ΙΧ κ.λπ.).
– Ω! Σιγά να μη νοικοκυρέψουμε για να εξοικονομήσουμε! Μα τι λες; Είναι τώρα καιρός για τσακωμούς και για πολιτικό κόστος; Άσε βλέπουμε, μετά τα μπάνια, ή μάλλον καλύτερα, μετά τις Εθνικές. Και πού ξέρεις; Μπορεί και να το αποφύγουμε «το πικρόν ποτήριον», εντέλει. Χε, χε, μπορεί να πάει μπαλάκι στον επόμενο, χε, χε…
Πολλές επιχειρήσεις νιώθουν το καλοκαίρι που διάγουμε σαν το «πέρασμα από την έρημο».
Και τι κάνουν; Απλά, μαδούν τη μαργαρίτα της -παραδοσιακής- «προνοητικότητάς» τους.
– Θα βγούμε, δεν θα βγούμε… Ε, και να μη βγούμε, θ’ απολύσουμε κι άλλους και θα βγούμε.
Στρατηγική; Τεχνολογία; Μάνατζμεντ; Κατάρτιση; Ω! Ψιλά γράμματα.
Ο μικρομεσαίος -μη βολεμένος στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα- εργαζόμενος, δε, μόλις σαν ν’ αρχίζει να ψυλλιάζεται πως το πορτοφόλι του αρχίζει να ζορίζεται, πλέον, στο σύγκορμο κουβάλημα του «δυτικοευρωπαϊκού» καταναλωτικού προτύπου του, και μάλιστα στη θερινή του βερσιόν (δύο αυτοκίνητα, τρία κινητά, τέσσερα γυμναστήρια –που δεν πατάει και ποτέ, φυσικά-, πέντε πιστωτικές, όπως πάντα, δηλαδή, πλας, σολάριουμ, πολυθρόνα στην παραλία με σαμπάνια –Μoet, παρακαλώ-, δύο δάνεια για το καλοκαιρινό σαλονάκι κήπου της πεθεράς κ.λπ.).
Ω, ω! Και αντιδρά…
– Δεν βγαίνουμε, βρε πολιτικάντηδες. Δώστε φράγκα στο λαό…
Βέβαια, ούτε κουβέντα δεν κάνει για το παραγωγικό του πρότυπο. Το τι και το πώς το παράγει – αυτό το έρμο που καταφέρνει ακόμα να παράγει, δηλαδή. Το για πόσο ακόμα, βέβαια, άγνωστο- μέσα σ’ αυτό το, πολύπαθο, επονομαζόμενο «παγκόσμιο εργοτάξιο».
Όχι, όχι, δεν φαίνεται να τον κόβει. Σιγά…
– Τι λες τώρα; Σιγά να μην ασχοληθούμε με την ανταγωνιστικότητα του παραγωγικού μας συστήματος, καλοκαιριάτικα. Βρε συ, αφελή, εμείς ως κοινωνία το βρήκαμε το κόλπο, εδώ και χρόνια. Δουλεύουμε με standards «ανατολίτικα» και καταναλώνουμε με «δυτικά». Η γεωστρατηγική μας θέση. Χαλαρά… Ω! Κι όλα θα πάνε καλά…
Μα, μπα… Δεν μου φαίνεται.
Τα «καμπανάκια» του Eco-Fin δεν θα αργήσουν, και πάλι, να ηχήσουν απειλητικά, μες το εθνικό μας κατακαλόκαιρο.
– Ω! Σύντροφοι, ή κολυμπάμε ή βουλιάζουμε… ”
(*)Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΕΤΡΟ στις 12/06/2009
και βέβαια συνεχίζει να υπάρχει και στις “ Τομές στην ελληνική κρίση “….
Γράφτηκε το 2009…
Και έχουμε 2017…
Έτσι;…
Και δεν ήρθαν “όλα στα ξαφνικά”…
Ναι, υπάρχουν κι ορισμένοι που έλεγαν, πάντοτε, τα πράγματα με το όνομα τους, χωρίς υποκρισία…
Και δεν υπάρχουν “αθώοι”…
Εκτός, από τα παιδάκια μας…
