“ Χθες πήρα ταξί για να κατέβω στο κέντρο… Το οδηγούσε ένα παλικάρι καμιά 40αριά χρονών… Κάπως χλωμό κι αδύνατο μου φάνηκε με το που μπήκα… Ξεκινήσαμε συζήτηση για το πόσο έχει πέσει η δουλειά του… Μου είπε πως έχει πέσει δυστυχώς πολύ και τώρα αναγκάζεται να δουλεύει πολύ περισσότερες ώρες για να βγάλει το μεροκάματο ΠΑΡΟΤΙ έχει επιθετικό καρκίνο και θα φύγει σε δυο-τρεις μήνες όπως του είπαν οι γιατροί… Διότι έχει οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις… Μου μίλαγε με ένα ήρεμο, αξιοπρεπές και θλιμμένο ΧΑΜΟΓΕΛΟ … Δεν μπόρεσα να βρω λέξη να του απαντήσω… Έφτασα, του άφησα ό,τι είχε μέσα το πορτοφόλι μου και κατέβηκα αμίλητος, νοιώθοντας ντροπή… Και μετά κάθισα και σκέφτηκα… Πόσο τυφλοί είμαστε οι περισσότεροι από εμάς… Με τι ανόητα πράγματα καθόμαστε και ασχολούμαστε… Και πόσο αδιαφορούμε για τα σημαντικά και για τα πραγματικά ανθρώπινα… Διαδηλώσεις και “πολιτικές” συγκρούσεις άσκοπες και ανούσιες… Σπασίματα και βαψίματα ζαρντινιέρων… “Ηθικά πλεονεκτήματα” του κοπανιστού αέρα… “Αριστερές” την κονόμας και του ψευτοτσαμπουκά… Και ο ετοιμαθάνατος ταξιτζάκος να λιώνει στο λιοπύρι, μετρώντας τις λίγες μέρες που του μένουν, για ένα ξεροκόμματο που ΟΦΕΙΛΕΙ να πάει στα παιδάκια του… Οσες μέρες αντέξει ακόμα ο έρημος ώσπου να κλείσει τα μάτια του να ξεκουραστεί… Και το ΚΡΑΤΟΣ να ασχολείται διαχρονικά με ένα κάρο μπούρδες… Και οι άνθρωποι της “εξουσίας” απλώς να πασχίζουν να διατηρήσουν την “εικόνα” τους…
Πέστε ό,τι θέλετε… Αλλά εγώ και την ΝΔ από κάτι τέτοια θα την κρίνω όταν έρθει η ώρα των επόμενων εκλογών… ”
Πλοήγηση άρθρων
