Όταν ήμασταν παιδιά
(η κλασική τετράδα)
μια βόλτα με ποδήλατο
μας αναζωογονούσε
Ο αέρας άγγιζε τα μάγουλά μας και κοκκίνιζαν
δίνοντας στην όψη μας ξέφρενη ζωντάνια
και το αίμα κυλούσε γρήγορα
και συναρπαστικά
Μια μέρα,
ο άνεμος έκλεψε τη χαρά μας,
το χρώμα
από τα μάγουλά μας
Και μείναμε
να τριγυρνάμε σε γκρίζα τσιμέντα,
σε τοπία βιομηχανικά
και το ποδήλατο έγινε ασθματικό αμάξι
Θυμάμαι που βρεθήκαμε ξανά
όλοι μαζί μια μέρα
με μια ελπίδα να νιώσουμε όπως παλιά,
την ίδια ξέφρενη χαρά
Μα καταλήξαμε να λέμε
για το τότε και για αλλού
ξεχνώντας λίγο το παρόν
Κι όλο σκεφτόμασταν
πως κάπου μακριά
ο αέρας
είναι ακόμη συναρπαστικός
Κι όλο ρωτούσαμε
αν είναι ή δεν είναι
και για εσένα και για εμένα
για εμάς ή για κανέναν