Παρακάτω θα διαβάσετε ένα μικρό και ενδεικτικό απόσπασμα απο το νέο – σε προετοιμασία – βιβλίο του ( Διδάκτορα Οικονομικών – Καθηγητή – Ερευνητή – Σύμβουλου Επιχειρήσεων και Συγγραφέα ) Χάρη Βλάδου.
“ … Παράλληλα, σε αυτό το πλαίσιο διασταυρούμενων θέσεων αναδύθηκε και μια αναλυτικά εμπλουτισμένη και πληρέστερη προσέγγιση και της έννοιας του κοσμοπολιτισμού, πέραν του κλασικού διεθνισμού.
Όπως έχουμε ήδη εξετάσει σε προηγούμενα σημεία, ο κοσμοπολιτισμός είναι μια φιλοσοφική και κοινωνικοπολιτική έννοια που υποστηρίζει την έννοια της «παγκόσμιας ιθαγένειας» και τείνει να καλλιεργεί την οπτική μιας «παγκόσμιας ηθικής κοινότητας» πέρα από τις εθνικές ή τοπικές ταυτότητες. Οι ρίζες του ανάγονται, φυσικά, στον αρχαίο ελληνικό στωικισμό, με τον φιλόσοφο Διογένη να δηλώνει ως γνωστόν «πολίτης του κόσμου» (Nussbaum, 1997) αλλά και στην περαιτέρω διάχυση αυτού του πνεύματος της «κοσμόπολης» στον κόσμο της «Ρωμαϊκής Ειρήνης», όπως έχουμε εξετάσει στα πρώτα βήματα αυτού του βιβλίου.
“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”
Η σύγχρονη κατανόηση του κοσμοπολιτισμού, ωστόσο, αναδιαμορφώθηκε σημαντικά από τους στοχαστές της συγκεκριμένης φάσης της παγκοσμιοποίησης που μελετούμε εδώ και οι ερμηνείες τους για την παγκόσμια δικαιοσύνη, την πολιτισμική ποικιλομορφία και τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα απόκτησαν μια νέα δυναμική, με αρκετές συναφείς προσεγγίσεις που αξίζει να αναφερθούν και να μας απασχολήσουν.
Ειδικότερα, μεταξύ των πολλών σχετικών και αρκετά συγκλινουσών, μια συνεκτική προσέγγιση του «κοσμοπολιτισμού» διατυπώθηκε, καταρχάς, από τον Beck (2000) στο έργο του «Τι είναι η παγκοσμιοποίηση;», όπου συζητά τον κοσμοπολιτισμό στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Ο Beck εκτιμά, συγκεκριμένα, ότι η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε μια νέα «κοσμοπολίτικη κατάσταση», όπου τα άτομα είναι όλο και περισσότερο διασυνδεδεμένα και αλληλεξαρτώμενα πέρα από τα εθνικά σύνορα. Υποστηρίζει, συγκεκριμένα, μάλιστα μια «κοσμοπολίτικη θεώρηση» που αναγνωρίζει την πολυπλοκότητα της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης και την ανάγκη για διακρατικές λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα (Beck 2000).
Οι Nussbaum και Cohen (2002), σε παράλληλο πνεύμα, στο «Για την αγάπη της πατρίδας», επεκτείνονται σε αυτό το θέμα τονίζοντας τη σημασία των παγκόσμιων υποχρεώσεων έναντι των εθνικών προτεραιοτήτων. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν, ειδικότερα, ότι η ηθική δέσμευση των υπευθύνων σύγχρονων ανθρώπων, πλέον, δεν θα πρέπει να περιορίζεται από γεωγραφικά ή πολιτικά όρια και ζητούν μια εκπαίδευση που προάγει το αίσθημα της παγκόσμιας ιθαγένειας (Nussbaum και Cohen 2002).
Ένα από τα θεμελιώδη έργα της σύγχρονης κοσμοπολίτικης σκέψης είναι, επίσης, το έργο του Appiah (2006) «Κοσμοπολιτισμός: Ηθική σε έναν κόσμο ξένων». Ο Appiah, σε αυτό το έργο του, αναδεικνύει έναν κοσμοπολιτισμό που βασίζεται στο σεβασμό της πολιτισμικής ποικιλομορφίας και της ατομικής αυτονομίας, υπερασπιζόμενος έναν κόσμο όπου οι διαφορετικοί πολιτισμοί συνυπάρχουν και εμπλέκονται μεταξύ τους χωρίς να χάνουν την ξεχωριστή τους ταυτότητα. Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αποδέχονται και να σέβονται άλλους πολιτισμούς χωρίς απαραίτητα να υιοθετούν όλες τις πρακτικές τους (Appiah 2006).
“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”
Τέλος, σε αυτό το ρεύμα σκέψης, ιδιαιτέρως ενδιαφέρον είναι και το βιβλίο του Held (2010), «Κοσμοπολιτισμός: Ιδεώδη, πραγματικότητες και ελλείμματα», όπου παρέχει μια κριτική ανάλυση του κοσμοπολιτισμού, εξετάζοντας τόσο τα ιδανικά του όσο και τις υφιστάμενες πρακτικές προκλήσεις του, όπως έχουμε ήδη εξετάσει προηγουμένως σε αυτό το κεφάλαιο. Συγκεκριμένα, ο Held διερευνά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την ένταση μεταξύ των κοσμοπολίτικων ιδεωδών και της τρέχουσας πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, προτείνοντας δρόμους προς μια πιο περιεκτική και δίκαιη παγκόσμια διακυβέρνηση (Held 2010) … ”
