Οι ψαράδες που έσωσαν τόσο κόσμο στο ναυάγιο του Σάμινα.
Οι πολίτες που συγκέντρωσαν αναλογικά το μεγαλύτερο (νομίζω) ποσοστό δωρεών παγκοσμίως
για τα θύματα από το τσουνάμι, στην άλλη άκρη της γης.
Οι αμέτρητοι εθελοντές τώρα στη Ραφήνα και προ μηνών στη Μάνδρα.
Οι άνθρωποι που σχηματίζουν ουρές για να δώσουν αίμα στα νοσοκομεία για τα θύματα.
Δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το “κουμπί” εκείνο που ενεργοποιεί την καλή πλευρά του εαυτού μας.
Που κάνει τους καλούς να παίρνουν κεφάλι και να δίνουν αυτοί το στίγμα της κοινωνίας μας.
Και πώς ενεργοποιούνται τα στοιχεία εκείνα που έκαναν το έθνος μας μετά από κάθε καταστροφή να ζει έναν θρίαμβο.
Αλλά ξέρω ότι υπάρχει.
Και δεν πρέπει να ενεργοποιείται μόνο στα δύσκολα.
Ο Νίκος Δήμου είχε πει κάποτε ότι:
“ο νεοέλληνας όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη δεν βλέπει ποτέ τον Καραγκιόζη αλλά μόνο τον Μεγαλέξανδρο”.
Ευτυχώς ισχύει και αντίστροφα:
Εκτός από τον “καραγκιόζη” υπάρχει και ο “Μεγαλέξανδρος”.
απο τον τοίχο του Eftychis Vardoulakis στο facebook