Δεν θα ήθελα να στεναχωρήσω τους οπαδούς της “ολιγαρκούς αφθονίας”, αλλά ιδέες και θεωρίες σαν κι αυτή κυκλοφορούν καμιά πενηνταριά στο Παρίσι αυτή την εποχή.
Όλες σχεδόν οι απόψεις και θέσεις της σύγχρονης οικολογίας, (αλλά και μεγάλου μέρους της οικονομικής επιστήμης και των επίσημων θεσμών), περιέχουν κάποια μορφή οικειοθελούς περιορισμού της κατανάλωσης.
Μπορεί δηλαδή ο Λατούς-πως-τον-λένε να είναι περιθωριακός αλλά η διάσταση αυτή υπάρχει διάχυτη πλέον παντού: από τους επικριτές της έννοιας του ΑΕΠ ως δείκτη ευημερίας (που περιλαμβάνουν κατά καιρούς θεσμούς όπως πχ η βρετανική κυβέρνηση), μέχρι την εμβληματική τράπεζα Edmond de Rothschild, η οποία καυχιέται ότι επιλέγει πλέον τις επενδύσεις της με αυστηρά κριτήρια μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας. Ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η λεγόμενη πολιτική της “κυκλικής οικονομίας”, μια απ’ τις πιο προβεβλημένες, ουσιαστικά αποβλέπει στη μείωση της κατανάλωσης αγαθών – που θα μπορούσαν είτε να χρησιμοποιούνται για περισσότερα χρόνια, ή να επιδιορθώνονται (εξ ου και οι ντιρεκτίβες για υποχρέωση των κατασκευαστών σε παροχή ανταλλακτικών επί μια πενταετία)· για να μη μιλήσουμε για share economy, διαμοιρασμό των μεταφορών κλπ., που πάλι οδηγούν σε λιγότερα οχήματα ή μικρότερη χρήση των υπαρχόντων, άρα μικρότερη κατανάλωση.
Τώρα, το πως θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά τα ωραία, χωρίς να πέσουμε σε ύφεση είναι μια άλλη υπόθεση, που συνήθως οι περισσότεροι αναλυτές αποσιωπούν. (Για το αν οι σύμβουλοι του ΠΘ, που τον έβαλαν να λέει τέτοιες ιδέες, είναι ακριβώς ενήμεροι για όλα αυτά, δεν είμαι βέβαια απολύτως σίγουρος).