Η ” Αξιοπρεπεια ” που εφερε ο ΣΥΡΙΖΑ

Επετείου 5ης Ιουλίου συνέχεια, με ένα κείμενο που καταπιάνεται με αυτή την άτιμη την “αξιοπρέπεια” που μας πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου μου “Αξιοπρέπεια και ΣΥΡΙΖΑ” που δημοσιεύτηκε 11/01/2018 στη GR POST:

Οι καιροί που οι Αγανακτισμένοι μαζεύονταν στο Σύνταγμα δεν είναι πολύ μακρινοί. Θυμόμαστε όλοι τις χιλιάδες κόσμου που φώναζαν «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και άλλα όμορφα και καλό είναι να μην τα ξεχάσουμε ποτέ, οπωσδήποτε σε συνδυασμό με αυτά που ακολούθησαν, ώστε να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα για τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας τον καιρό των μνημονίων.
Κομμουνισμός, ξύλο και παπούτσια Nike
Κύριο χαρακτηριστικό εκείνων των συγκεντρώσεων ήταν ο θυμός. Για τον πολύ κόσμο που συμμετείχε, για την κρίση έφταιγαν οι ξένοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους και ήταν πολύ άδικο να πληρώσει εκείνος τη νύφη, οπότε έβγαζε το άχτι του με δυνατά συνθήματα, βρισιές και μούντζες, ενίοτε και χειρότερα.
Εκεί που τα πράγματα απελευθερώνονταν κάπως από την ψυχολογία της μάζας – στις μεταξύ μας ανεπίσημες συζητήσεις και στα τηλεοπτικά πάνελ όπου πολλοί πολιτικοί εμπορεύονται την ελπίδα – η «ιερή» λαϊκή αγανάκτηση έφευγε από το μνησίκακο και στα όρια της τρομοκρατίας «Ερχόμαστε» και αποκτούσε ως σήμα κατατεθέν την «Αξιοπρέπεια».
Μεγάλη λέξη η αξιοπρέπεια, μεγάλη υπόθεση… Για αυτό και η χρήση της στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν εξ ορισμού καταχρηστική. Έγινε πολιτικό σύνθημα το συναίσθημα και το να σου υποδεικνύει κάποιος πώς να αισθανθείς είναι, το λιγότερο, ύποπτο.
Τα συναισθήματα είναι υπόθεση κατεξοχήν υποκειμενική. Με άλλα λόγια, για κάποιους είναι αξιοπρέπεια να μην τους λένε οι ξένοι τι να κάνουν, για κάποιους άλλους, όταν χρωστάνε, να πληρώνουν. Και οι δύο πλευρές θα θυσίαζαν το βιοτικό τους επίπεδο για την αξιοπρέπειά τους, αλλά οι οπτικές τους είναι πολύ διαφορετικές.
Στην πρώτη περίπτωση αντικείμενο είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας και στην άλλη η σχέση μας με τους άλλους. Ποιο από τα δύο οφείλει να προηγείται αξιακά ή το κατά πόσο το πρώτο είναι ζήτημα πρωτίστως υπαρξιακό και όχι διαλεκτικό (και άρα δεν μιλάμε για αξιοπρέπεια αλλά για κάτι άλλο) είναι ερωτήματα που κινούνται στη σφαίρα επιστημών όπως η κοινωνική ανθρωπολογία και η ψυχολογία. Όταν αναλαμβάνει να τα απαντήσει η πολιτική, μιλάμε ξεκάθαρα για δημαγωγία.
Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι, εν προκειμένω, οι απαντήσεις που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και στα δύο πεδία ήταν λάθος. Οι εξελίξεις των ετών που ακολούθησαν το επιβεβαιώνουν.
Με οδηγό το συριζαϊκό εθνικολαϊκισμό, αρνούμενοι να υποχωρήσουμε, ψάχναμε την υποτιθέμενη αξιοπρέπεια στην αδιαλλαξία και την ισοπέδωση, μέχρι που η πραγματικότητα έπεσε πάνω μας αδυσώπητη, με αποτέλεσμα να φτάσουμε να παίζουμε με την κανονική μας αξιοπρέπεια, υποχωρώντας όχι απλά κι εκεί που δεν χρωστούσαμε, αλλά εκεί που δεν έπρεπε.
Γιατί, μπορεί να υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που να διαφωνούν με την άποψη που λέει ότι αξιοπρέπεια σημαίνει να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, να πληρώνεις τις δόσεις σου, να έχεις το πρόσωπο να συνάψεις και να κρατήσεις μία συμφωνία, αλλά μετά συνέβησαν πράγματα που οι περισσότεροι μεταξύ μας θα συμφωνούσαμε ότι αποτελούν το αντίθετο της αξιοπρέπειας. Πιο συγκεκριμένα, το πόσο …”αξιοπρεπείς” επρόκειτο να αισθανθούμε με ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στο Μαξίμου, φάνηκε από νωρίς. Δυο-τρεις περιπτώσεις που έρχονται εύκολα στο νου αξίζει να σημειωθούν, αλλά και να επαναλαμβάνονται τακτικά, για να μην τις ξεχνάμε:
Οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν «ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού λαού» όταν κυβερνούσαν οι προηγούμενοι, αλλά όταν ήρθαν οι «αξιοπρεπείς» στα πράγματα, η δημόσια περιουσία υποθηκεύτηκε για έναν αιώνα… Στην πρώτη (και τελευταία) φορά που διαπραγματεύτηκαν!
Όταν η Αμυγδαλέζα έκλεισε, οι συριζανελικοί κυβερνώντες το γιόρταζαν στις πρωινές εκπομπές. Ότι σκοπός τους δεν ήταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά να κλείσει ένα έργο των “προηγούμενων”, φαίνεται από το γεγονός ότι μπροστά στη Μόρια η Αμυγδαλέζα ήταν τουριστικό θέρετρο.
Οι “προηγούμενοι” ΝΔ/ΠΑΣΟΚ έφεραν μνημόνιο, πήραν το PSI. Ό,τι κι αν πει κανείς για το PSI, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Οι “επόμενοι” ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ παρακαλούσαν για αναδιάρθρωση τρία συνεχόμενα χρόνια, μέσα στα οποία υπέγραψαν ό,τι υπογράφεται. Τελικά, η αναδιάρθρωση έγινε επιμήκυνση και είπαμε κι “ευχαριστώ”.
Αργότερα, με την υπόθεση των οκτώ αξιωματικών από την Τουρκία, προτίμησαν να διαταραχθεί η ελληνική Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, παρά η σχέση μας με τον Ερντογάν και το φώναξαν για να ακουστεί ως την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Όντως το φώναξαν. Οι δικηγόροι του ελληνικού Δημοσίου υποστήριξαν πως πρέπει να ανασταλεί η χορήγηση ασύλου στους αξιωματικούς για λόγους δημοσίου συμφέροντος αφού «κινδυνεύουν να διαταραχθούν οι σχέσεις με την Τουρκία». Λες και το να έχουμε Κράτος Δικαίου είναι κάτι δευτερεύον, κάτι άσχετο με το δημόσιο συμφέρον.
Αυτά συνέβησαν και θα αποκαλυφθούν πως συνέβησαν κι άλλα από αυτούς που επικαλέστηκαν την αξιοπρέπεια και τελικά έφεραν ντροπή. Και αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι πως ο πολύς κόσμος τους πίστεψε. Αυτά που συνέβαιναν στις πλατείες από το 2012 μέχρι τον Ιούλιο του 2015, αν μελετηθούν σε βάθος, μπορούν να αποτελέσουν στο μέλλον case study επάνω στη χειραγώγηση της μάζας.

Κομμουνισμός, ξύλο και παπούτσια Nike