Ακούω και διαβάζω πολλούς που παραπονιούνται για τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Μας πρόδωσε!», λένε.
«Δεν είναι πραγματική, γνήσια Αριστερά!».
Εγώ βέβαια αριστερός δεν είμαι.
Παρακολουθώ τη συζήτηση εξ αποστάσεως που λένε.
Αναρωτιέμαι αν έχουν δίκιο.
Πρόδωσε πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ τις «αξίες της πραγματικής Αριστεράς» και ποιες είναι αυτές;
Καλό ερώτημα.
Θα προσπαθήσω να απαντήσω ως αντικειμενικός και ουδέτερος παρατηρητής που είμαι.Κατ’ αρχήν εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο «Αριστερά».
Αν με τον όρο Αριστερά χαρακτηρίζουμε τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή προοδευτικούς ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί την αναγκαιότητα της ελεύθερης αγοράς για τη δημιουργία πλούτου αλλά θέλουν και ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας και ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, τότε προφανώς οι κατά του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρόμενοι δεν θα συμφωνήσουν. Αυτοί, θα μας πουν, δεν είναι «γνήσιοι Αριστεροί». Ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια των «νεοφιλελεύθερων». Ωραία. Τι απομένει λοιπόν αν αφαιρέσουμε τη «νεοφιλελεύθερη» κεντροαριστερά και τη «νεοφιλελεύθερη» σοσιαλδημοκρατία;
Απομένει αυτό που εγώ ονομάζω «εφαρμοσμένη Αριστερά», δηλαδή η γνήσια, αδιαπραγμάτευτη full Αριστερά που «εφαρμόστηκε» και περιλαμβάνει τους εξής (αν ξεχνάω κάποιον να μου τον θυμίσετε): Λένιν, Στάλιν, Μάο, Ερυθροί Χμερ, Δυναστεία Κιμ στη Βόρειο Κορέα, Δυναστεία Κάστρο στην Κούβα, Τσαουσέσκου (εδώ οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ χύνουν ένα ζεστό δάκρυ), Ενβέρ Χότζα και παρόμοια λουλούδια.
Τώρα μάλιστα, συνεννοηθήκαμε. «Γνήσια Αριστερά» σημαίνει λοιπόν κυρίως δύο πράγματα: Μιζέρια και Βούρδουλας.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Από μιζέρια δεν έχουμε παράπονο. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μιζέρια με το καντάρι. Αλλά σαν κόμμα που φιλοδοξεί να είναι «γνήσια Αριστερό» έκανε ό,τι μπορούσε για να την αυγατίσει. Και – μην είστε αχάριστοι – το πέτυχε! Είναι λοιπόν, τουλάχιστον κατά το ήμισυ, «γνήσια Αριστερό» κόμμα;
Δυστυχώς όχι. Γιατί αν ήταν πραγματικά θα είχε φροντίσει να μας βγάλει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξασφαλίζοντας έτσι για μας μια γνήσια και μακροχρόνια μιζέρια.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ υστερεί κυρίως στον βούρδουλα. Δεν λέω, έγιναν φιλότιμες προσπάθειες. Και είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Σίγουρα υπάρχει η καλή διάθεση. Αλλά δυστυχώς δεν φτάνει μόνο αυτή. Για παράδειγμα: Προφανώς θα ξαναγίνουν εκλογές. Αλλά όπως ξέρετε, τα «γνήσια Αριστερά» κόμματα, όταν παραλαμβάνουν την εξουσία δεν την παραδίδουν ποτέ πίσω.
Μπορούμε, αν θέλετε, να πιάσουμε τα επιμέρους ζητήματα ένα-ένα. Μπορούμε να αναλύσουμε τα αίτια. Να εξηγήσουμε την κακούργα ιστορική συγκυρία. Αλλά στο τέλος, κακά τα ψέματα, θα είμαστε αναγκασμένοι να το παραδεχθούμε: Αρκετή αλλά όχι όση χρειάζεται μιζέρια, πολύ λίγος βούρδουλας.
Αλλά αυτά τα μεσοβέζικα πράγματα δεν ικανοποιούν τους τελειομανείς. Καταλαβαίνω λοιπόν την απογοήτευση και το παράπονό τους. Και τους συμπονώ.
Αριστείδης Χατζής