“ Δεν είμαι χαιρέκακος άνθρωπος.
Αλλά στην πολιτική νομίζω ότι η ανοησία πρέπει να τιμωρείται.
Δεν το βλέπω δεοντοκρατικά αλλά συνεπειοκρατικά.
Είναι άλλωστε βασική προϋπόθεση λειτουργίας της δημοκρατίας:
να συνοδεύεται από μια διαδικασία μάθησης.
Αν νομίζετε ότι θα αναφερθώ στην Ελλάδα θα απογοητευθείτε. Σήμερα έχω άλλο θέμα.
Άλλωστε εμείς έχουμε κάνει πλέον μεταπτυχιακό στο αντικείμενο
“πώς να αποφεύγετε οπορτουνιστές λαϊκιστές δημαγωγούς που σας προσφέρουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις κι αφού πάρουν την εξουσία θα σας ξεπληρώσουν την αφέλεια σας με τον τρόπο που της αξίζει”.
Το θέμα μου σήμερα είναι οι αγαπημένες Η.Π.Α. και η αγαπημένη Μεγάλη Βρετανία.
Αγαπημένες μεν, άτυχες δε.
Διότι οι ψηφοφόροι τους έπεσαν θύματα με εντυπωσιακότερο τρόπο απ’ ό,τι εμείς.
Μπορούμε ακόμα και να τους κουνήσουμε το δάχτυλο.
Οι Αμερικανοί φίλοι εξέλεξαν έναν άνθρωπο, στη θέση του πλανητάρχη,
που μόνο ως practical joke θα μπορούσα να το φανταστώ.
Μετά και τη χθεσινή κατάθεση του πρώην διευθυντή του FBI νομίζω άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Δεν θα είναι εύκολο, δεν θα είναι σύντομο, δεν θα είναι καθόλου αστείο
και οπωσδήποτε δεν θα είναι ανώδυνο. Θα είναι όμως εξόχως διδακτικό.
Οι Βρετανοί φίλοι, από την άλλη, έλαβαν μια απόφαση τόσο επιπόλαιη (το Brexit)
που δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τους ξεπλύνει.
Αν ήμουν επιεικής θα έλεγα ότι τους αξίζει μια πρωθυπουργός σαν τη May.
Αλλά δεν είμαι επιεικής. Νομίζω ότι αξίζουν έναν Corbyn.
Και επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται,
τους εύχομαι να τον αποκτήσουν σύντομα και να τον απολαύσουν.
Νομίζω ότι όλα αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι υπάρχει Κάρμα.
Ή όπως το έγραψε γλαφυρά ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες:
* ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει. ”
