Τι μπορεί να κάνει σε μια χώρα μια ομάδα πολιτικών τυχοδιωκτών που βασίζει την επιτυχία της στον αδίστακτο εθνολαϊκισμό, την πολιτική άγνοια, τον οικονομικό αναλφαβητισμό και την απαξίωση ενός πολιτικού συστήματος που έχει εξαχρειώσει τους πελάτες του;
Το είδαμε στην Ελλάδα, το βλέπουμε στη Βρετανία.
Ένα χρόνο μετά το τραγελαφικό δημοψήφισμα και τη ξεδιάντροπη εξαπάτηση συνεχίζουμε να μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τα παρανοϊκά σχέδια ανθρώπων που ευτυχώς ήταν πολύ λίγοι και πολύ δειλοί για να τα εφαρμόσουν. Όπως λίγοι και δειλοί αποδείχθηκαν και οι συνάδελφοί τους στη Μεγάλη Βρετανία.
Η κατάρρευση των συλλογικών ψευδαισθήσεων, το ξεμασκάρεμα των απατεώνων, η πρόσκρουση στην πραγματικότητα, έχουν κάποιο παιδαγωγικό αποτέλεσμα; Ωριμάζουν οι λαοί και οι ηγεσίες τους; Ίσως ναι. Αλλά δυστυχώς πολύ αργά.
Προσπαθούσα λοιπόν να φανταστώ πώς θα θυμόμαστε αυτό το δημοψήφισμα μετά από 10-15 χρόνια. Νομίζω ότι τότε θα παρατηρήσουμε το σύνηθες στην Ελληνική ιστορία φαινόμενο: δεν θα υπάρχει κανείς που να έχει ψηφίσει «Όχι», γιατί δεν θα υπάρχει κανείς που να παραδέχεται ότι τον έπιασαν κορόιδο, ότι συνέβαλε επιπόλαια στον τραυματισμό της χώρας του. Εκτός από τους λίγους γραφικούς φανατικούς, που πάντα μας ξεμένουν σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι οι άλλοι θα ξεσπαθώνουν εναντίον αυτής της ομάδας των τυχοδιωκτών που κανείς δεν θα θυμάται πώς είχαν έρθει στην εξουσία.
Μάλλον θα τους είχαν ψηφίσει οι Εσκιμώοι.
Που εκείνη τη χρονιά, το 2015, είχαν πλημμυρίσει την Ελλάδα.
Αριστείδης Χατζής