Η πρόταση μομφής της ΝΔ ήταν αναγκαία για να μπει τέλος σε ένα πρωτοφανές πολιτικό παράδοξο. Να εμφανίζεται μια κυβέρνηση διαιρεμένη σε ένα μείζον ζήτημα και ταυτόχρονα οι δυο εταίροι να επιδίδονται αμφότεροι σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού. Ο ενας να θεωρεί το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ υπαρξιακό μεν για τον ίδιο, αλλά όχι ικανό για να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και την καρέκλα του. Και ο άλλος εταίρος να μην τολμά να ζητήσει από τον συγκυβερνήτη του αυτό που απαιτεί από την αντιπολίτευση.
Να λέει “δεν τρέχει μία αν δεν στηρίξει ο Καμμενος” αλλά είναι περίπου εθνικό όνειδος να μην το στηρίξουν ο Κυριάκος και η Φώφη. Παρα το γεγονός μάλιστα οτι ο ίδιος ο Τσιπρας ουδέποτε επεδίωξε συναινέσεις, αλλά αντιθέτως χρησιμοποίησε το σκοπιανό για να διχάσει την αντιπολίτευση, όπως ξεκάθαρα φάνηκε από τη δίκη του σημερινή τοποθέτηση. (Και στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ πιθανότατα θα το πετύχει κιολας).
Με την πρόταση μομφής το κρυφτούλι σταματάει, ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και τα γεγονότα θα εξελιχθούν με βάση τα κοινοβουλευτικά δεδομένα που θα αποτυπωθούν στην ψηφοφορία.
Δεν θέλω να μπω τώρα στην ουσία της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, είναι άλλη συζήτηση, θα την κάνουμε προσεχώς.
Αλλά η λειτουργία των θεσμών δεν είναι τύπος, είναι ουσία της δημοκρατίας.
Ένα σχόλιο μόνο θέλω να κάνω για κάτι που συχνά ακούμε τις τελευταιες ημερες για τον κίνδυνο έξαρσης του εθνολαϊκισμού.
Κομματάκι αργά το θυμήθηκαν κάποιοι. Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι όταν κάποιοι μιλούσαν για “δυνάμεις κατοχής” που επιβουλεύονται τα δίκαια του λαού μας. Για “χούντες” που δεν τελείωσαν. Όταν στις πλατείες της αγανάκτησης ακούγονταν κραυγες για “προδοτες”, “κρεμάλες” και προτροπές “να καεί το μπ… η Βουλή”.
Όταν κάποιοι συνεργάστηκαν με ακραίες δυναμεις σε μειζονες κοινοβουλευτικες διαδικασίες. Όταν έβαζαν στα ψηφοδέλτιά τους κάθε λογής σούργελο. Και φυσικά όταν επέλεγαν για κυβερνητικό εταίρο – ακόμα και μετά τις εκλογες του Σεπτεμβρίου που είχαν και άλλες επιλογές – τον κατεξοχήν εκφραστή του εθνολαϊκισμού, τον Πάνο Καμμένο.
Μια ολόκληρη γενιά πολιτικοποιήθηκε και πολλές καριέρες χτίστηκαν με συνθήματα για πολιτικους που υπογράφουν “στα 4” επειδη είναι “όργανα των ξένων”. Και τώρα ανησυχούν για την έξαρση του εθνολαϊκισμού…
Ο Τσιπρας δεν πολέμησε ποτέ τον εθνολαικισμό, για να ανησυχεί υποκριτικά τώρα για την άνοδο του. Τον υπέθαλψε με τη ρητορική του τα χρόνια της ριζοσπαστικοποιησης, ανέβηκε χάρη σε αυτόν, κέρδισε εκλογές χάρη σε αυτόν και κυβερνά ακόμα χάρη σε αυτόν.
απο το facebook: Ευτύχης Βαρδουλάκης
Πλοήγηση άρθρων
