Η Ελλάδα πριν και μετά το Μάτι

Η τομή που έφερε η τραγωδία στο Μάτι υπήρξε πολύ μεγάλη.
Με βάση αυτή αποκαλύφθηκαν νέες κοινωνικοπολιτικές τάσεις, εκδηλώθηκαν νέες ρητές ή άρρητες συμμαχίες.
Οι σιωπές υπήρξαν σημαντικότερες από τις δηλώσεις.


Και συνεχίζουν να είναι, ειδικά για όσους ανακάλυψαν τις “Πρέσπες” ως το υποτιθέμενα μεγάλο διαιρετικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, ως το τέλος ενός ανύπαρκτου πολέμου, την ώρα που η χώρα θρηνούσε και θρηνεί πραγματικούς νεκρούς με ξεκάθαρες πολιτικές ευθύνες.

Αυτό όμως που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον -πέρα από τον στρουθοκαμηλισμό εγχώριων και ξένων κοινωνικοπολιτικών ελίτ- είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφέρουν δημόσιο λόγο τα θύματα της καταστροφής.

Ένα λόγος φοβερά συγκρατημένος, ένας λόγος ψύχραιμος παρότι ιδιαίτερα τραυματικός.

Ένας λόγος μακριά από την καταγγελία και την εύκολη δραματοποίηση που αναζητά ευθύνες και περιγράφει τον πόνο με συγκινητική απλότητα.

Ένας λόγος πολιτικός ίσως χωρίς ρητορεία;

Είναι πάντως η πρώτη φορά που εκφέρεται ένας τέτοιος λόγος στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Εάν το Μνημόνιο υπήρξε ο πυρήνας τεράστιων ανακατατάξεων στην Ελλάδα της κρίσης, το Μάτι είναι το επόμενο μεγάλο γεγονός.

Χωρίς κραυγές, χωρίς καλλιτεχνικές performance, χωρίς ηρωοποίηση, με αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση, η “καμμένη” μεσαία τάξη έρχεται σιγά αλλά ουσιαστικά στο προσκήνιο.

Ξαναγίνεται ο δημοκρατικός πρωταγωνιστής.