Χάρης Βλάδος: Αποτυχημένες Πολιτικές ή Φιλελευθερισμός;

Ο «φιλελευθερισμός» ως ιδεολογικός σάκος του box:

Σήμερα, ο γενικότερος παρεμβατικός προβληματισμός δείχνει πως βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Όλο και περισσότερες κοινωνίες -οι ίδιες οι κοινωνίες των πολιτών- σαν να αφυπνίζονται, σαν να παίρνουν πρωτοβουλίες και σα να μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι της ρύθμισης του παρόντος και του μέλλοντός τους.

Δεν είναι μόνο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν είναι μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί: είναι, πλέον, και οι ίδιες οι κοινωνίες των πολιτών που διεκδικούν ανεξάρτητη φωνή μέσα στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης. Αφυπνίζονται και ζητούν, πλέον, αυτόνομο μερίδιο εξουσίας στη χάραξη της παγκοσμιοποιούμενης προοπτικής τους.

Αυτό δεν αποτυπώνεται, βέβαια, μονάχα στη ραγδαία ανάπτυξη των μη κυβερνητικών οργανώσεων, σε διεθνές επίπεδο.

Η αλλαγή είναι πολύ βαθύτερη: όλο και περισσότεροι πολίτες, σε όλον τον κόσμο, αρχίζουν να αμφιβάλουν πλέον συστηματικά για αρκετά από τα, έως χθες, «αυτονόητα», ακόμα για τον ίδιο τον ευρύτερο ρόλο του «παλιού-καλού εθνικού Κράτους» πάνω στην ζωή τους… Και, αναμφίβολα, αυτά τα νέα ερωτήματα έρχονται σε άμεση σύγκρουση με αρκετούς παραδοσιακούς εθνοκεντρικούς ψευδο-προοδευτισμούς.

Οι περισσότεροι εξ’ αυτών, άλλωστε, σπεύδουν να ερμηνεύσουν επιφανειακά και αυτήν την εξέλιξη ως μια, δήθεν, νέο-συντηρητική στροφή: εμφανίζονται, όμως, μέρα με την μέρα, όλο και περισσότερο, ασταθείς και άστοχοι στις ερμηνείες και στις προβλέψεις τους…

Σε αυτό το σημείο, ειδικότερα επί της έννοιας του δήθεν απολύτως κυρίαρχου σε παγκόσμια κλίμακα «αιμοσταγούς φιλελευθερισμού», δεν παύει να διεξάγεται μια ακατάσχετη ιδεολογικοπολιτική παραχάραξη και παραπλάνηση…

Συγκεκριμένα, ως «φιλελευθερισμός» βαφτίζονται, συνήθως, ετερογενή μίγματα οικονομικής πολιτικής τα οποία, απλώς, αποτελούν ιδιόμορφες συνθέσεις συντηρητικών, νεοπαρεμβατικών, δήθεν πραγματιστικών συνιστάμενων και επιμέρους εθνοκεντρικών προτεραιοτήτων και τα οποία, στην πραγματικότητα, ελάχιστη σχέση έχουν με τον αυθεντικό νόημα του φιλελευθερισμού.

Στην πραγματικότητα, στο εσωτερικό αυτού του, σχεδόν πάντα, εντελώς ασαφώς οριζόμενου «νεοφιλελευθερισμού», με τρόπο υπόγειο και, βαθιά «υποκριτικό»:

• επεκτείνεται, συχνά ιδιαιτέρως δραστικά, ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους,
• οι στρατιωτικές δαπάνες διογκώνονται,
• το συντηρητικό εθνοκεντρικό πνεύμα αναπαράγεται αδιάλειπτα,
• ο πολλαπλός εμπορικός προστατευτισμός και η συστηματική –εμφανής και αφανής- ενίσχυση κάποιων εθνικής βάσης μεγάλων, ολιγοπωλιακών επιχειρήσεων (των επονομαζόμενων «εθνικών πρωταθλητών») δεν παύει να κυριαρχεί…

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, πολύ συχνά στις μέρες μας, η έννοια φιλελευθερισμός χρησιμοποιείται ως ιδεολογικός σάκος του box για να περισώσει ιδεολογικά ποικίλες, και συχνότατα καθόλου τυχαία, αποτυχημένες εθνοκεντρικές, νεοπαρεμβατικές οικονομικές πολιτικές.