“Ας κάνω ένα σύντομο μετεκλογικό σχόλιο, για να μην σας φαίνονται “παράξενα” τα αυτονόητα και τα οφθαλμοφανή…
Όταν τόσο καιρό σας έγραφα πως το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπεφτε κάτω από το 28%, με θεωρούσατε υπερβολικό. Όπως διαπιστώνετε, δεν ήμουν…
Αυτό το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενο με βάση δύο κεντρικές δυναμικές εκλογικές διαστάσεις:
Α. Η συσπείρωση του “χώρου” του ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή, απολύτως αναμενόμενα, θα αυξανόταν μπροστά στην «απειλή των εκλογών»: Όπως και αυξήθηκε…
Β. Το ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να “επαναπατρίσει” ούτε 1 στους 10 πασοκογενείς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αδυναμία του ΚΙΝΑΛ “κρύβεται”, λοιπόν, η δήθεν “διάσωση” του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε να μιλήσουμε ευθέως και ειλικρινώς…
Τα βασικά συμπεράσματα της κάλπης είναι, στα μάτια μου, τα εξής:
- Το βασικό πολιτικό αποτέλεσμα των εκλογών ήταν μια ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ της ΝΔ, όπως και να το κάνουμε: Αυτοδύναμη κυβέρνηση, 158 βουλευτές και προοπτική 4ετίας χωρίς τον “σκόπελο” της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας: Η πρόκληση της επιτυχημένης διακυβέρνησης, πλέον, βρίσκεται μονάχα στα χέρια μας…
- Το κεντρογενές κομμάτι της ΝΔ είναι αυτό -και μόνον αυτό…- το οποίο της δίνει την ευκαιρία να κυβερνήσει. Χωρίς αυτό η ΝΔ θα ήταν καταδικασμένη σε μια συνεχή “αντιπολίτευση” και μόνον αυτό…
- Η ακροδεξιά στην Ελλάδα διατηρεί τις δυνάμεις της χωρισμένη τώρα σε δυο κομμάτια : Το ένα “δολοφονικό” και το άλλο “τελοπονικό”… Έτσι κι αλλιώς, δεν προσφέρει πλέον ούτε αριθμητικά κανένα ουσιώδες εκλογικό ενδιαφέρον ώστε να “αλληθωρίζει” προς αυτήν ακόμα και ο πιο αφελής πολιτικά: Τελειώσανε…
- Ο “σταυρός” των πολιτών ΔΕΝ οδήγησε στην “πολυαναμενόμενη” δραστική ανανέωση του κοινοβουλίου μας με πολλά νέα πρόσωπα, ικανά και με γνώσεις. Επιβλήθηκε για μια ακόμα φορά η λογική της “τηλεπερσόνας” και της «καλλιτεχνικής αναγνωρισιμότητας». Αυτός, ίσως, να ήταν η μοναδική “αποτυχία” (ας το πούμε έτσι, σχηματικά…) του Κυριάκου…
Που δεν είναι του Κυριάκου, να λέμε την αλήθεια…
Χρόνια λέω στους διάφορους ρομαντικούς αλλά «άμπαλους» πολιτικά φίλους μου –όταν συγκεκριμένα με ρωτάνε “γιατί δεν κατεβαίνω”…- πως «πολιτική δεν γίνεται με φιστίκια»: Χρειάζεσαι οργάνωση, μαζική λαϊκή στήριξη, εθελοντές, μέσα μαζικής επικοινωνίας, πολλούς-πολλούς πόρους ΚΑΙ χρόνο “επώασης”. Πως οι “καλές κουβέντες” δεν αρκούν και πως οι νέοι υποψήφιοι, χρειάζονται έμπρακτη συμπαράσταση και όχι απλώς την συμπάθεια των πολιτών. Αυτά εύχομαι κάποτε να τα κατανοήσουμε, επιτέλους, ως κοινωνία… - Η «πολιτική γεωγραφία» μιας χώρας δεν αλλάζει ποτέ από την μια μέρα στην άλλη. Από το 15 στο 19 η Ελληνική κοινωνία απέκτησε όντως νέες πολιτικές εμπειρίες και βιώματα. Δεν μεταμορφώθηκε πολιτικά όμως και ούτε αυτό θα ήταν δυνατόν να γίνει. Η κάλπη απέδειξε για μια ακόμα φορά πως δεν υπάρχουν θαύματα. Ναι, θαύματα δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν πλέον βάσιμες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον…
Γυρίσαμε σελίδα και ξεκινάμε μια νέα πορεία, επιτέλους…”
