“ Πες πως όλοι μας στον πλανήτη είμαστε δέκα άτομα, κλεισμένοι μέσα σε ένα μικρό αγρόκτημα, χωρίς καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο – πες δηλαδή, ο κόσμος ολόκληρος εμείς οι δέκα…
Και οι δέκα δουλεύουμε στο κτήμα που έχει 2 αγελάδες οι οποίες δίνουν 20 ποτήρια γάλα την ημέρα και οι δυο μαζί, από 10 η καθεμιά…
Αυτή είναι ολόκληρη η παραγωγή μας και το γάλα το αγαθό που καλύπτει την μοναδική μας ανάγκη, ας πούμε…
(Το ίδιο θα ήταν, στην βάση του, αν θα είχαμε 800 εκατομμύρια διαφορετικά προϊόντα και υπηρεσίες και άλλες τόσες ανάγκες να καλυφθούν…)
Δουλεύουμε όλοι και ο μισθός μας είναι 2 λίρες, ας πούμε, την ημέρα για τον καθένα μας…
Μαζεύουμε καθημερινά, λοιπόν, το γάλα σε μια γωνιά του κτήματος και πηγαίνει καθένας μας μετά, δίνει τις 2 λιρίτσες του και παίρνει από 2 ποτήρια γάλα…
Τιμή του ενός ποτηριού γάλακτος, μια λιρίτσα…
(Η λεγόμενη ισορροπία της αγοράς)…
Κάθε μέρα το ίδιο γίνεται αφού ούτε οι 2 αγελάδες μας αλλάζουν, ούτε το γάλα που βγάζουν, ούτε η εργασία μας, ούτε οι μισθοί μας, τίποτα…
Μάλιστα…
“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”
Μια “ωραία” ημέρα η μια αγελάδα σταματάει να βγάζει γάλα γιατί αρρώστησε και οι 5 από εμάς δεν μπόρεσαν να πάνε να την αρμέξουν…
Το βράδυ αυτό, βέβαια, στην γωνιά του κτήματος θα έχουν μαζευτεί μονάχα 10 ποτήρια γάλα…
Οι πέντε από εμάς, από την άλλη, που δεν άρμεξαν δεν μπορούν να μείνουν χωρίς μισθό. Τι φταίνε που αρρώστησε η αγελάδα, άλλωστε;
Θα πληρωθούν και θα πάνε λοιπόν όλοι, ο καθένας με τις 2 λιρίτσες του όπως και χθες, να πάρουν γάλα…
Αλλά πόσο θα κάνει, πλέον, το γάλα;
Αν συνέχιζε να κάνει μια λιρίτσα, δεν θα έφτανε για όλους…
Οι 5 τελευταίοι στην ουρά θα έμεναν χωρίς γάλα, αν οι πρώτοι 5 είχαν αγοράσει μονάχα με μια λιρίτσα το ένα ποτήρι…
Για να πιουν όλοι γάλα, πλέον, αυτό θα έχει αναγκαστικά διπλάσια τιμή…
Το γάλα πλέον θα κάνει δύο λιρίτσες το ποτήρι…
(Νέα η ισορροπία της αγοράς, λόγω μείωσης της προσφοράς)…
Από ένα ποτήρι όμως πλέον, μονάχα, όλοι δυστυχώς…
Την επομένη, βλέποντας, πως με ένα ποτήρι γάλα την ημέρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευχάριστα, τι κάνουμε;
Αποφασίζουμε “να κόψουμε και να ρίξουμε χρήμα στην αγορά”…
Δίνουμε πλέον μεροκάματο 4 λιρίτσες στον καθένα, μπας και καταφέρει να καλύψει καλύτερα τις ανάγκες του…
Τι θα συμβεί, όμως;
Το βράδυ και πάλι στην γωνία του κτήματος θα έχουν μαζευτεί 10 ποτήρια γάλα, μονάχα. Η δεύτερη αγελάδα παραμένει ακόμα άρρωστη, μην το ξεχνάμε…
Πόσο θα κάνει τώρα το ένα ποτήρι γάλα;
4 λιρίτσες θα είναι η νέα του τιμή, για να φτάνει για όλους…
Πόσο γαλατάκι θα πιεί, λοιπόν, ο καθένας μας και σήμερα;
Μονάχα 1 ποτήρι…
Ακόμα και έτσι, με τις γενναίες αυξήσεις, μονάχα 1 ποτήρι αναλογεί στον καθένα μας…
Το ίδιο ακριβώς, απλώς, σε τετραπλάσια τιμή από την αρχική…
(Ακόμα πιο νέα -πληθωριστική- ισορροπία της αγοράς, εξαιτίας της αύξησης της ποσότητας χρήματος και τόνωσης της ζήτησης)…
Αν συνεχίζουμε, μάλιστα, να “ρίχνουμε όλο και πιο πολύ χρήμα” ακόμα χειρότερα, προς την ίδια κατεύθυνση του υπερπληθωρισμού…
Και πως, γμτ, μπορούμε να βγούμε από αυτό το οδυνηρό πληθωριστικό σπιράλ;
Μόνον με έναν τρόπο, φίλοι μου…
Να ξαναγίνει καλά η αγελάδα και να ξαναρχίσει να βγάζει γάλα…
Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα…
Η αγελάδα είναι το ζήτημα…
Να γίνει καλά και αν είναι δυνατόν να αρχίσει να βγάζει περισσότερο και καλύτερο γάλα σε σχέση με προχθές (καινοτομία το λέμε αυτό).
Τα λοιπά, ψευδαισθήσεις…
Ενίοτε ιδιαιτέρως επιζήμιες…
Απλά… ”
“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”
*** Ο Δρ. Χάρης Βλάδος είναι Λέκτορας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο αντικείμενο των «Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων», στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών (Τέως Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Ανάπτυξης) και Συντονιστής Βιομηχανικής Πολιτικής στην ΝΔ (Τομέας Οικονομίας και Ανάπτυξης)
