Έτσι, όπως βλέπετε στην φωτογραφία του εξωφυλλου, αντιλαμβάνεται σήμερα η Κριστίν Λαγκάρντ τις βαθιές αλλαγές για την παγκόσμια οικονομία, στην προοπτική εξόδου της από την κρίση…
“ Εγώ, από την πλευρά μου πριν από μερικά χρόνια, αναλόγως τοποθετούσα το θέμα στην εισαγωγή του βιβλίου μου “Παγκόσμια Κρίση, Καινοτομία και Διαχείριση Αλλαγής”, το οποίο εκδόθηκε το 2017 από τις Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ:
“…Με την απλούστερη δυνατή διατύπωση, μπορούμε να πούμε πως η παγκόσμια κρίση είναι η φάση εκείνη του κοινωνικοοικονομικού «παιχνιδιού» ―πλανητικής έκτασης, πλέον και στις πολλαπλές λειτουργικές διαστάσεις του― όπου η ισόρροπη, υγιής και απρόσκοπτη αναπαραγωγή του τίθεται σε αμφιβολία: όχι επιφανειακά και σποραδικά, αλλά δομικά και σε συστημικούς όρους.
Όλο και περισσότεροι «παίκτες» του δεν καταφέρνουν να επιτύχουν τους στόχους και να καλύψουν τις προσδοκίες τους, όλο και περισσότερο η επιβίωση και η ανάπτυξη τους αμφισβητείται στην πράξη, όλο και περισσότερο οι «συμπεριφορές» τους αποδεικνύονται ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές στο πεδίο δράσης τους και όλο και περισσότερο οι προσπάθειες ερμηνείας του παρόντος και πρόβλεψης του μέλλοντος τους οδηγούνται σε βαριές αστοχίες. Με δυο λόγια, η παγκόσμια κρίση είναι η εποχή όπου, σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σε έναν διευρυνόμενο αριθμό περιπτώσεων και καταστάσεων, παλαιά προβλήματα δείχνουν να επανέρχονται και να οξύνονται και νέα να αναδύονται και να εξαπλώνονται ραγδαία, χωρίς να καθίσταται εφικτό να βρεθούν και να εφαρμοστούν αποτελεσματικές, βιώσιμες και γενικευμένες λύσεις μακρόπνοης αντιμετώπισης τους, σε συνολική κλίμακα.
Η παγκόσμια κρίση φαίνεται πως είναι λοιπόν, συγχρόνως, η περίοδος της βαθιάς ανατροπής των χθεσινών «βεβαιοτήτων» αλλά και του αναπροσανατολισμού του συνολικού παγκόσμιου συστήματος, είναι η στιγμή του επιθανάτιου ρόγχου του «παλιού» αλλά και της εναγώνιας προσπάθειας του «νέου» να γεννηθεί, να σταθεροποιηθεί και να επιβληθεί.
Γιατί η παγκόσμια κρίση μονάχα τότε ξεπερνιέται και παύει: Μονάχα όταν το «νέο» εγκαθίσταται με βιώσιμο τρόπο, αναπτύσσεται και κυριαρχεί, ανοίγοντας μια νέα εποχή συνολικής σχετικής ισορροπίας, επαρκούς σταθερότητας, λελογισμένης βεβαιότητας και ικανοποιητικής εξάπλωσης της παγκόσμιας ευμάρειας…”
Δεν έχω αμφιβολία πως εισερχόμαστε, πλέον, σε μια εντελώς νέα εποχή γεμάτη νέες προκλήσεις, απειλές και ευκαιρίες…
Αυτό που θα ζήσουμε από εδώ και κάτω, όμως, εκκολαπτόταν δομικά εδώ και αρκετά χρόνια:
“Δεν έπεσε από τον ουρανό”…
Η τρέχουσα πανδημία, απλώς, επιτάχυνε τα “γεννητούρια”…
Μια “νέα παγκοσμιοποίηση” ήδη ανατέλλει…
Ας οπλιστούμε με αντοχή, υπομονή και διορατικότητα… ”
