Πέρασε κιόλας πάνω απο μισός αιώνας από τη μαύρη μέρα του απριλιανού πραξικοπήματος των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, είμαστε μικρά παιδιά και μεγαλώσαμε. Επτά χρόνια μετά ακολούθησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τρεις μέρες αργότερα η πτώση της χούντας ήταν γεγονός.
Κι ενώ στην Ελλάδα φυσούσε αέρας δημοκρατίας, στην Κύπρο μαζεύαμε τα κομμάτια μας, ύστερα από το «δικό» μας πραξικόπημα και την κατοχή πλέον του 40% του εδάφους μας που είχε σαν αποτέλεσμα 4000 νεκρούς και 1619 αγνοούμενους.
Νομίζω θα άξιζε για λόγους ιστορικούς (δεν είμαι ιστορικός) αλλά και μνήμης, να προσπαθήσω να δώσω σε γενικές γραμμές τα γεγονότα, αντλώντας πληροφορίες ως επί το πλείστον από τον ελληνικό Τύπο της εποχής και άλλα έντυπα.
Με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή, ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος (1946 – 1949) μεταξύ των κομμουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του εθνικού στρατού, που είχε την άμεση υποστήριξη των Άγγλων και Αμερικανών. Με την παράδοση των όπλων από πλευράς των κομμουνιστών, άρχισε να συντηρείται από τις ελληνικές κυβερνήσεις κλίμα κατάστασης έκτακτης ανάγκης για τυχόν κομμουνιστική επανάσταση.
Επιπλέον, έως το 1961, με ευθύνη και πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή, δημιουργήθηκε μηχανισμός ελέγχου του Τύπου και της πληροφόρησης, με σκοπό τη στήριξη ενός ουσιαστικά αυταρχικού καθεστώτος. Ο μηχανισμός αυτός αποτελούνταν από στρατιωτικούς και Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους, οι μισθοί των οποίων καλύπτονταν από μυστικά κονδύλια της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου και Πληροφοριών (ΓΔΤΠ) και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ).
Οι αξιωματικοί που αποτελούσαν το μηχανισμό αυτό αξιοποίησαν αργότερα την εμπειρία τους επιβάλλοντας τη δικτατορία.
Οκτώ χρόνια αργότερα, στην πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την Κυριακή 20 Απριλίου 1975, το Βήμα στο κύριό του άρθρο έγραφε ανάμεσα σ’ άλλα:
Το κύριο φραστικό εύρημα των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου, για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους, ήταν ο χαρακτηρισμός τής δικτατορίας τους σαν “ιστορική αναγκαιότητα”. Κι επειδή κάποια πράγματα είναι σαν συνταγές, μου θυμίζει τον τίτλο κυπριακής εφημερίδας που χαρακτήρισε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Κύπρο «Επάναγκες».
Αυτά, σαν ένα μικρό ερέθισμα για όσους, νέους κυρίως, θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τις σκοτεινές εποχές του Ελληνισμού, που ασυζητητί αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν.
DIGITAL Φιλελεύθερος