“Τι κάθομαι και θυμάμαι, τώρα;…
Μόλις, 7 χρονάκια…
Και τι να κάθεσαι να τα ξαναγράφεις;…”
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
“Που πάμε ως κοινωνία μέσα στην Παγκοσμιοποίηση;
– Εντάξει, θα την σκαπουλάρουμε…
– Θα σφίξουμε, λίγο, τα ζωνάρια…
– Θα κόψουμε, βρε αδερφέ, και κατιτίς από όσους έχουνε…
– Θα φορολογήσουμε, κιόλας, τους «έχοντες»…
– Θα μαγειρέψουμε και κάνα στοιχείο…– Και σιγά να μην μας αφήσουνε να καταρρεύσουμε, οι Ευρωπαίοι…
– Την ξέρουμε εμείς, βρε, την παγκοσμιοποίηση…
– Μια από τα ίδια…– Που και που, αναταράξεις…
– Όλα θα ξαναπάρουνε τα πάνω τους, αργά ή γρήγορα…– Σιγά, το ξέρουμε, έτσι γίνεται πάντα…
– Ω! Θα την ξαναβρούμε την άκρη…Έτσι, ακριβώς, η βαθύτερη ουσία
του καυτού ζητήματος αποκρύπτεται…
δρ Χάρης Βλάδος
Απόσπασμα απο το βιβλίο: «Τομές στην Ελληνική Κρίση», εκδόσεις Κριτική
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΕΤΡΟ στις 30/03/2010
Και ως πολίτες -στη συντριπτική πλειοψηφία μας και ως ευρύτερη ελληνική κοινωνία- συνεχίζουμε να νοιώθουμε, κατά βάθος, «χαλαροί» -για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς τη συνηθισμένη νεοελληνική έκφραση- ακόμα και μέσα στην βαθιά κρίση…
Ναι, αισιόδοξοι κι αμέριμνοι, μέσα στην χοντρή άγνοια μας για το τι πραγματικά σημαίνει η τρέχουσα κρίση της παγκοσμιοποίησης: τι φέρνει και τι θα μπορούσε να φέρει, περαιτέρω, στην ζωή μας…
Και το ουσιώδες ερώτημα για την κοινωνία μας δεν τίθεται ποτέ, με θάρρος…
– Πως βαδίζουμε, που πάμε -και που θέλουμε, όντως, να πάμε- ως κοινωνία, μέσα σ’ ένα κόσμο που αλλάζει ακατάπαυστα;
Ναι, είναι πλέον σαφές, χρειαζόμαστε ένα νέο –πραγματικά ουσιώδη και ρηξικέλευθο, επιτέλους…- κοινωνικό διάλογο που να αφομοιώνει ένα τέτοιο συνολικό και κρίσιμο ερώτημα…
Χρειαζόμαστε στην ουσία, επιτέλους, ως σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, ένα νέο, ανοικτό και απροσχημάτιστο, κοινωνικό διάλογο για τον προσδιορισμό ενός οράματος για το μέλλον μας ως κοινωνία, μέσα στον νέο κόσμο που αναδύεται μέσα απ’ την κρίση: έναν διάλογο μιας νέας – όντως, ασυνήθιστης στα καθ’ ημάς- ποιότητας και εμβέλειας…
Και ως αναγκαία βάση αυτού του διάλογου χρειαζόμαστε, πλέον, μια νέα, ευρεία, ανοικτή και συστηματική κριτική θεώρηση της ίδιας της παγκοσμιοποίησης: στα θεμέλια της, ανυπόκριτα πολιτική και ιδεολογική…
– Μα ποια νέα θεώρηση της παγκοσμιοποίησης;… σωστά αναρωτιέστε.
Μήπως κατανοήσαμε ποτέ ως τώρα –αληθινά, ως κοινωνία- τι πραγματικά σημαίνει παγκοσμιοποίηση; Μάλλον, όχι…
Η «παγκοσμιοποίηση» γίνεται παραδοσιακά αντιληπτή, εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας, ως μια έννοια ασπόνδυλη και ευκαιριακή: χωρίς εκπλήξεις, ως μια «παγωμένη» και μονολιθική πραγματικότητα.
Κάτι το δεδομένο και στατικό: ακόμα και μέσα στην βαθιά κρίση και την δομική αναδιάρθρωση της, δεδομένη!
Αυτό, όμως, είναι εντελώς λανθασμένο.
Και, πλέον, ιδιαιτέρα επικίνδυνο…
Στην ρίζα της παγκοσμιοποίησης, το πραγματικά κομβικό ποιοτικό χαρακτηριστικό της συντίθεται, ακριβώς, στην ακατάπαυστη μετεξέλιξη της δυναμικής της.
Της δυναμικής που προωθεί την κοινωνικοοικονομική σύγκλιση σε πλανητικό επίπεδο με τρόπο, όμως, αδιάρρηκτα δεμένο με τη συνεχή αναπαραγωγή της απόκλισης στις διαφορετικές γωνιές του κόσμου.
Τίποτα στην Παγκοσμιοποίηση δεν είναι τετελεσμένο και δεδομένο…
Αντίθετα, είναι εκ συστάσεως μια πολυσύνθετη συστημική ροή, η οποία υπόκειται, συνεχώς και αναπόδραστα, σε εξελικτικούς μετασχηματισμούς και αναδομήσεις.
Τίποτα παγωμένο, τίποτα στατικό: όλα ανοιχτά στην εξέλιξη…
Αντίθετα, η παγκοσμιοποίηση εκδιπλώνεται διαμέσου μιας πολύπλοκης διαδικασίας, όπου τα επιμέρους ιδιόμορφα κοινωνικοοικονομικά μέρη της παράγουν και, συγχρόνως, αναπαράγονται από το παγκοσμιοποιητικό συστημικό σύνολο που τα ίδια συνθέτουν.
Στο βάθος της, η ίδια η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι έπ’ ουδενί –ούτε και ποτέ ήταν…- ένα εντελές καθεστώς πραγμάτων: δεν είναι, δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνει μια σταθερή ή/ και κορεσμένη κατάσταση ισορροπίας.
Συγχρόνως, η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα άχρονο, ανιστορικό και αυτόματα ομογενοποιητικό φαινόμενο…
Καθένας, ανάλογα μ’ αυτό που δικαιούται, μέσα σε αυτήν… Και ο νοών, νοείτο…”
