Δες πίσω και κατάλαβε, Στο διακύβευμα της βαθύτερης κατανόησης της παγκοσμιοποίησης η ελληνική κοινωνία σαν να συνεχίζει να απουσιάζει με οδυνηρό τρόπο… Στη χώρα μας σαν να συνεχίζει να επικρατεί μια ιδιότυπη, σχεδόν ολοκληρωτική, αδιαφορία επί της ουσίας της προβληματικής της παγκοσμιοποίησης. Το θέμα σαν να «εξαντλείται», απλώς, μεταξύ της ακατάπαυστης κατασκευής και χρήσης ρηχών και κούφιων χαρακτηρισμών.
Από τον ιδιαίτερα πρόχειρο τρόπο που αντιμετωπίζουμε, ως ευρύτερη κοινωνία στην Ελλάδα το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας («ανταγωνιστικότητα, ίσον χαμηλό εργατικό κόστος, και τίποτα άλλο…»), έως τη βαθιά προκατάληψη με την οποία συνεχίζουμε να προσεγγίζουμε το ρόλο της επιχείρησης και της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας («η επιχείρηση έχει πάντα για σκοπό της το ξεγέλασμα του πελάτη και το ξεζούμισμα του εργαζόμενου…»), και από τη σχεδόν φοβική αντίδρασή μας έναντι της εισροής οικονομικών μεταναστών στην χώρα (« όχι στην πολιτισμική αλλοίωση του έθνους μας…») , έως τους, ως επί το πλείστον, «μπακαλίστικους» όρους με τους οποίους συνηθίζουμε να εξετάζουμε τη θεματική της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης («πόσα θα χάσουμε από τις επιδοτήσεις;»), όλα φανερώνουν πόσο επιδερμικά και επιπόλαια, ως ευρύτερη κοινωνία, έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε την ευρύτερη και περιέχουσα προβληματική όλων αυτών: την ίδια τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης. Και στο βάθος, χωρίς έκπληξη, οι περισσότεροι συμπολίτες μας συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τίποτα το ουσιαστικό και έγκυρο για την παγκοσμιοποίηση: απλώς διαλέγουν στρατόπεδο.
Και αναμφίβολα, πάνω σε αυτό ακριβώς το υπόβαθρο της γενικευμένης προχειρολογίας, αδιαφορίας και άγνοιας διαφυλάττει «το θρόνο της» η γενικευμένη αναβλητικότητα και η, ιδιαιτέρως συνήθης στον τόπο, μετάθεση των πολιτικών ευθυνών. Συγχρόνως, όλοι οι αναγκαίοι θεσμικοί και δομικοί μετασχηματισμοί και μεταρρυθμίσεις που αφορούν στο μέλλον του εθνικού μας κοινωνικοοικονομικού συστήματος μέσα στην παγκοσμιοποίηση φαίνεται να καθυστερούν, πλέον, σε δραματικό βαθμό. Καθυστερούν δραματικά, ενώ οι επιμέρους εκδηλώσεις της ευρύτερης κοινωνικοοικονομικής κρίσης προσαρμογής της σημερινής Ελλάδας στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα δεν σταματούν να γίνονται όλο και πιο βίαιες, όλο και πιο οδυνηρές για ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι είναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους, συμπληρωματικοί και βαθιά αλληλεξαρτώμενοι. Στην ουσία γιατί: Ο σχετικός «διάλογος» περί παγκοσμιοποίησης που διεξάγουμε ως ελληνική κοινωνία έως σήμερα είναι, τελικώς, ψευδεπίγραφος: δεν είναι ένας πραγματικός, ένας ανοικτός, ένας ουσιώδης δημοκρατικός διάλογος. Δεν αντιστεκόμαστε ως πολίτες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, με κριτικό πνεύμα στην επιβολή των άκαμπτων ιδεολογημάτων και στην «περί παγκοσμιοποίησης» δημόσια συζήτηση. Αποφεύγουμε να δούμε την ουσία του προβλήματος κατά πρόσωπο: δεν κατανοούμε, πραγματικά, ως ευρύτερη κοινωνία τον κίνδυνο της σχετικής αδιαφορίας μας στην άμεση προοπτική του. Ορισμένοι «ιδεολογικοί ταγοί» δεν παύουν να καλλιεργούν σκοπίμως και ιδιοτελώς, βέβαια, αυτήν την γενικευμένη ασυνεννοησία επί του θέματος. Και, τελικώς, δεν έχουμε καταλάβει ποιος πραγματικά πληρώνει -βαθμιαίως, μάλιστα, συστηματικά επαυξημένο- το λογαριασμό αυτής της οδυνηρής άγνοιας και του συστηματικού αποπροσανατολισμού μας.”…
Πλοήγηση άρθρων
