Συντροφικά μαθήματα οικονομικής πολιτικής

Από το 2010 μέχρι το 2014 περάσαμε μια άνευ προηγουμένου περίοδο κλιμακούμενης έντασης εξαιτίας της μεγάλης κρίσης και των μνημονίων που επιβλήθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού από όλα τα κόμματα με απόλυτο και επιθετικό τρόπο επέμενε ότι για όλα φταίνε τα μνημόνια και όλοι όσοι είχαν άλλη άποψη –επισημαίνοντας τα μεγάλα δομικά προβλήματα της χώρας- κατηγορούνταν ως προδότες, δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες συνεργάτες των γερμανών και των τοκογλύφων – δανειστών και άλλα απίθανα.

Απροκάλυπτη βία, τρομοκρατία και ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων με κάθε μέσο στο όνομα της «δημοκρατίας» και του αντιμνημονιακού αγώνα. Ο Σύριζα ηγήθηκε το αντιμνημονιακού μετώπου και κατηγορηματικά και απόλυτα διαβεβαίωσε την κοινωνία ότι η μοναδική λύση ήταν ο τερματισμός, το «σκίσιμο», των μνημονίων και η διαγραφή του χρέους –κάθε άλλη κουβέντα ήταν καταστροφική και προδοτική.


Γιάννης Παπαδογιάννης


Αγαθή τύχη έφερε τον Σύριζα στην εξουσία και ο οποίος προχώρησε γρήγορα στην υλοποίηση όλων όσων υπόσχονταν με βεβαιότητα ως «λύσεις». Υπάρχουν πολλά να πει κανεις για το τραγελαφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, και τη μεγάλη αχρείαστη καταστροφή που προκάλεσε η περήφανη πορεία προς την κωλοτούμπα, ωστόσο ας σταθούμε στο αποτέλεσμα: την υπογραφή νέου μνημονίου από το αντιμηνονιακό δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου με νέες περικοπές και νέα μέτρα (και γελοίες δικαιολογίες του τύπου ναι, αλλά τα δικά μας μέτρα ήταν λιγότερα από τα προηγούμενα – λες και αυτά δεν προστέθηκαν στις πλάτες μας…).

Και αφού χάσαμε και το 2016 με το «όπλο παρα πόδα», με επαναδιαπραγματεύσεις άνευ σχεδίου και άνευ αποτελέσματος, το 2017 και το 2018 τα πράγματα μπήκαν κάπως σε μια τάξη. Και παρά το νέο μνημόνιο, τα νέα μέτρα, ένα ασφαλιστικό με εισφορές που καθιστούν απαγορευτική τη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και τις τράπεζες νεκροζώντανες και σε κατάσταση κεφαλαιακών περιορισμών, η οικονομία κατάφερε να κινηθεί θετικά, και το 2018 να σημειώσει αξιόλογη ανάπτυξη, συνθλίβοντας την επιχειρηματολογία του 2013 – 2014 ότι η οικονομία δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει με τα μνημόνια – δηλητήριο.

Η οικονομία όχι απλά ανέκαμψε με μνημόνιο, αλλά ανέκαμψε με νέο μνημόνιο που περιλάμβανε νέα μέτρα και τις τράπεζες διαλυμένες. (Ας αναλογιστούμε που θα μπορούσε να είναι η χώρα σήμερα, αν ολοκληρώνονταν το τότε πρόγραμμα το 2015 και ακολουθούσαμε λιγο πολύ τη πορεία που βλέπουμε τώρα και μάλιστα χωρίς διαλυμένες τράπεζες).

Και έρχονται σήμερα διάφοροι, φανατικοί, ξερόλες, τυχάρπαστοι που το 2012 – 2014 έβλεπαν μπροστά τους μόνο προδότες, έστηναν κρεμάλες και μοίραζαν βεβαιότητες να μας παραδώσουν μαθήματα οικονομικής πολιτικής, για το πώς έβγαλαν τη χώρα από τα μνημόνια και πόσο καλά πάει η οικονομία με την σοφή διακυβέρνησή τους και άλλα ακόμα πιο απίθανα.


Γιάννης Παπαδογιάννης