Γέμισε η Ελλάδα πατριώτες πάλι. Όπως πριν από λίγα χρόνια, όταν «πατριώτες» αυτοπροσδιορίζονταν κάποιοι από αυτούς που ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, ενώ επί της ουσίας, πρέσβευαν τη διατήρηση ενός κράτους με ατροφικούς θεσμούς, έρμαιο ελλήνων ολιγαρχών και καπεταναίων με συνδικαλιστικά προσωπεία. Γι αυτούς, οι υπόλοιποι είμασταν «γερμανοτσολιάδες».

Τώρα «πατριώτες» αυτοπροσδιορίζονται πολλοί από αυτούς που προστάζουν «καμία χρήση του όρου Μακεδονία σε σύνθετη ονομασία».Για κατεβείτε λίγο κάτω από εκεί πάνω που βρίσκεστε κάποιοι. Οι επιλογές που έχει μπροστά της η Ελλάδα δεν είναι «σύνθετη ονομασία (με τον όρο Μακεδονία μέσα) ή άλλη ονομασία που δεν περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία». Οι επιλογές είναι «σύνθετη ονομασία ή σκέτο Μακεδονία».

Οι περισσότερες χώρες του κόσμου αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία» σκέτο. Οι υπόλοιπες, ευθυγραμμιζόμενες με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το ‘93, τους αναγνωρίζουν ως «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ».

Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση για την Ελλάδα, τοποθετούν έναν επιθετικό προσδιορισμό πριν από τον όρο «Δημοκρατία». Τι σημαίνει αυτό στην πράξη όσον αφορά την ταυτότητα τους; Ότι πετιέται ο όρος «Δημοκρατία» (και ότι άλλο υπάρχει πριν από αυτόν) και επικρατεί σκέτο το «Μακεδονία», «Μακεδόνας», «μακεδονική» γλώσσα.

Η ίδια η Ελλάδα τούς αναφέρει στα επίσημα έγγραφα της ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.Σας ικανοποιούν όλα αυτά; Δεν θέλετε να αλλάξουν; Η υποκρισία ξεχειλίζει από τα αυτιά μας.

Ή μήπως θεωρείτε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο θα βελτιωθεί η παραπάνω δυσμενής κατάσταση αν η Ελλάδα αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις; Γιατί αυτό σημαίνει ουσιαστικά η υιοθέτηση μιας αδιάλλακτης στάσης.

Το άλλο πάλι που ακούω συχνά με το δικαίωμα άσκησης βέτο της Ελλάδας για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ: το 2008 η Ελλάδα βρήκε κάποιους σημαντικούς συμμάχους και κατάφερε τελικά να τους κρατήσει έξω –παρά τις αφόρητες πιέσεις που της ασκήθηκαν– ακριβώς επειδή επέδειξε μια διαλλακτική στάση (δηλ. σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία μέσα) και ανέδειξε με επιτυχία την αδιαλλαξία και τον επεκτατισμό των Σκοπίων. Τυχόν στροφή της εξωτερικής πολιτικής προς μια «σκληρή» στάση σημαίνει ότι η Ελλάδα, μια μικρή και ασήμαντη οικονομικά χώρα, απομονώνεται διεθνώς. Στη θεωρία, διατηρεί το δικαίωμα του βέτο βεβαίως. Στην πράξη όμως, φοβάμαι πως οι δυσκολίες είναι ανυπέρβλητες.

Τι άλλο περιμένετε να αλλάξει; Να λυθεί το πρόβλημα από μόνο του με την διάλυση των Σκοπίων επειδή δεν θα μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ; Έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα από την ανεξαρτησία τους και δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο ακόμα.

Κι ας υποθέσουμε ότι το σενάριο αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή. Θα εξυπηρετούσε την Ελλάδα η εξέλιξη αυτή; Θα μας συνέφερε η αλλαγή των συνόρων στα βόρεια σύνορά μας προς όφελος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας;

Πατριωτισμός δεν είναι να προωθούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την κάθε ανοησία ή ανέφικτη επιθυμία που έχουμε. Πατριωτισμός είναι να επιδιώκεις την καλύτερη δυνατή λύση για την πατρίδα σου δεδομένων των περιορισμών και της κατάστασης όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, καλώς ή κακώς.

Αλλά τι περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς σε μια χώρα όπου η εκμετάλλευση της ιδέας της πατρίδας για ιδιοτελείς σκοπούς (βλ. πατριδοκαπηλία) έχει γίνει το εθνικό μας χόμπι.

Βασίλης Σαραφίδης
Διοικητικό στέλεχος του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών
Συνεκδότης του περιοδικού Macedonian Studies Journal
Αναπληρωτής καθηγητής Οικονομετρίας